«اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا بابَ اللهِ وَدَيّانَ دينِهِ»
«سلام بر تو ای باب خدا و سیاستمدار دینش»
«توانمندی با پیوست به امام»
ورود به هر مکان و جایگاهی از طریق باب (در) آن امکان‌پذیر بوده چنین ورودی، قانونی ومورد تأیید می‌باشد. امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه به‌عنوان « بابُ الله»، تنها راه ارتباط با حق می‌باشند.
حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمایند:
«نَحْنُ الشِّعَارُ وَ الْأَصْحَابُ وَ الْخَزَنَةُ وَ الْأَبْوَابُ وَ لَا تُؤْتَى الْبُيُوتُ إِلَّا مِنْ أَبْوَابِهَا، فَمَنْ أَتَاهَا مِنْ غَيْرِ أَبْوَابِهَا سُمِّيَ سَارِقاً» [1]
نزدیک‌ترین لباس به بدن را شِعار می‌گویند. حضرت می‌فرمایند: ما چسبیده به شما و همراه دائم شما هستیم و نگه داری از موجودی شما به عهده ما می‌باشد. ما خازن عنایات الهی و باب‌الله هستیم.
«وَ لَا تُؤْتَى الْبُيُوتُ إِلَّا مِنْ أَبْوَابِهَا» و ورود به هر خانه‌ای از باب و درِ آن صورت می‌گیرد.
«فَمَنْ أَتَاهَا مِنْ غَيْرِ أَبْوَابِهَا سُمِّيَ سَارِقاً» اگر کسی از غیر در وارد شود، سارق نامیده می‌شود. بنابراین اولین وظیفه انسان در جاده شریعت و توحید، ورود از باب آن یعنی حضرات معصومین علیهم‌السلام است. میزان توانمندی و قدرت انسان در عالم هستی به مقدار پیوست به امام معصوم رقم می‌خورد. امام که مظهر اسماء و صفات الهی است با رحمت واسعه خود، زائر را تحت پوشش رحمت خویش قرار می‌دهد.
طبق آیه «وَ السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُما»[2] «دستان مرد و زن سارق را قطع کنید»
قطع انگشت مجرم سارق، منجر به ناتوانی فرد می‌شود. چنان‌چه فردی از طریق حضرات معصومین علیهم‌السلام وارد جاده شریعت نشود و یا از طریقی غیر از ایشان قرب و وصال خداوند را طلب کند، سارق محسوب شده و این جرم منجر به ناتوانی او خواهد شد. به میزان غفلت از باب‌الله فرد دچار محرومیت از الطاف و برکات خداوند می‌گردد. بدین ترتیب تمام دورافتادگان از باب‌الله در واقع به منزله دست بریدگانی هستند که قدرت و توان بندگی از آنان سلب شده است . بنابر این پیوست به امام انسان را توانمند و قدرتمند می‌کند.
درحقیقت قدرت، کمال، حکمت، و عزت محض و تمامی فضائل اخلاقی در پی ارتباط با امام زمان در انسان حاکم شده، فرد را متصف به صفات الهی می‌کند. امام به‌عنوان «بابُ الله» واسطه‌ی ورود افراد به قلعه توحید است. اتصال به سرچشمه‌ی فیض علاوه بر دنیایی آباد و نورانی، فضائل اخلاقی را در فرد جلوه گرمی‌کند. هم‌چنین در پرتو تشعشعات حضرت، فرد درخشش خاصی کسب کرده، از نفسانیات و تعلقات دنیوی جدا شده و تقاضای وصال به‌حق را دارد.
دوست دارم تاکه در بزم وصال
بنگرم بی‌پرده وجه ذوالجلال
ظهور هر کمالی در انسان، به‌واسطه اذن باب‌الله
چشمه تمامی کمالات و فضائل از وجود مقدس امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه در حال جوشش و سیراب کردن بندگان خداوند بوده، ظهور هر کمالی نیز در انسان، به‌واسطه اذن باب‌الله است.
حرکت در مسیر صحیح همان ارتباط دائم با باب‌الله بوده، کمالات خاص و پایدار را برای انسان فراهم می‌کند. در این مسیر، بندگی برای انسان هموار و میسر شده فرد خداگونه می‌شود. خداوند سبحان درحدیث قدسی می‌فرماید:
«عبدی أطعنی حتی أجعلک مثلی ، أنا حیّ لا اموت اجعلک حیّا لا تموت، أنا غنیّ لا أفتقر أجعلک غنیّا لا تفتقر، أنا مهما أشاء یکون أجعلک مهما تشاء یکون» [3]
«بنده ام، از من اطاعت کن تا تو را مانند خود سازم، همان طورى که من زنده هستم و نمى میرم تو هم همیشه زنده باشى. همان طورى که من غنى هستم فقیر نمى شوم تو هم همیشه غنى باشى. همان طورى که من هر چه را اراده کنم مى شود تو را هم همین طور سازم»
عین کار حق تعالی کار توست
وجه باقی خدا رخسار توست
در دعای شریف ندبه فراز «أَيْنَ بَابُ اللَّهِ الَّذِي مِنْهُ يُؤْتَی»؛ «کجاست باب‌الله، آن‌که از طریق او می‌توان به خدارسید» اشاره به باب الله بودن امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه دارد، امام باب خداست که تمام فیوضات و کمالات الهی از طریق او به مخلوقات عالم می‌رسد. امام گشاینده خزانه غیبی است که از ناحیه خداوند بر بندگان می‌بارد.
من خدا را در تو کردم جستجو
چون تو هستی مظهر اوصاف او
راه رسیدن به سفره آسمانی
نماز معراج و اساس اعمال عبادی بشر است و «اِن قبلت قبلت ما سواها» و نمازگزار با صلوات بر پیامبر و آل پیامبر وارد این سفره آسمانی می‌شود. او که خواهان رسیدن به کمال حقیقی است و این کمال‌طلبی را با عرض ارادت به آل‌الله محقق می‌کند.
و نمازگزار با صلوات و درود به اشرف مخلوقات، سعادت و کمالات دائمی را برای خود تثبیت نموده و دنیا و آخرت خود را تحت پوشش دعا و نگاه آنان قرار می‌دهد. در نماز نیز مانند تمامی عبادات نقش ولایتی حضرات معصومین علیهم‌السلام بارز است که به عنوان باب الله جاده بندگی را هموار می‌کنند.
شوق دیدارت به من جان می‌دهد
کی خدا بر هجر پایان می‌دهد
«باب الله» جلوه‌ی صفات و اسماء الهی
در زیارت جامعه کبیره حضرات معصومین علیهم‌السلام را با عنوان «الْبابُ الْمُبْتَلى بِهِ النّاسُ»
مورد خطاب قرار می‌دهیم. باب ولایت برای آزمایش و ابتلاء همه مردمان است. مقام باب اللهی حضرات معصومین علیهم‌السلام، مقامی قدیمی است چراکه مردم از آغاز خلقت محتاج و نیازمند به آن بوده‌اند.
در هر برهه‌ای از زمان انسان‌ها از طریق این «باب» مورد آزمایش قرار گرفته‌اند. بعضی از افراد در دریای دنیاپرستی غرق شده و با غفلت از باب‌الله به شقاوت دچار شده‌اند. اما برخی دیگر از طریق باب الله وارد جاده بندگی شده و در این مسیر استقرار یافتند و به برکت همراهی با امام تنها رضای حق را خواستار شدند.
«باب الله» جلوه‌ی صفات و اسماء الهی بوده، با اقبال به سوی بندگان خداوند اعلام می‌دارند که باب نعمت، رحمت، مغفرت و امداد الهی همیشه باز است. افراد خطاکار نیز از باب الله وارد وادی توبه می‌شوند.
حق تعالی در تمام کارها
با تو افکنده سر و کار مرا
آن‌قدر در می‌زنم این خانه را
تا ببینم روی تو جانانه را
زائر آن‌قدر درِ قلعه توحید را می‌زند تا صدایی از پشت در، گوش جان او را نوازش دهد.
مژده مژده بده یار پسندید مرا
زیارت آل یس در واقع لبیک‌گویی و بیعت روزانه با امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه است.
[1] نهج‌البلاغه، خطبه 154
[2] سوره مبارکه مائده، آیه 38
[3] الجواهر السنیة الحر العاملی، ص ۳۶۱
