ذلّت در برابر خدا، عزّت بین اطرافیان
یکی از درخواست‌های بنده از خدای سبحان در روز عرفه این است:
«وَ ذَلِّلْنِی بَینَ یدَیكَ وَ أَعِزَّنِی عِنْدَ خَلْقِكَ»
«خدایا مرا نزد خودت ذلیل و نزد مخلوقاتت عزیز بگردان»
ذلّت در مقابل خدا یعنی بنده خود را نزد او بی‌مقدار دیده و منشأ همه کمالات خود را از او بداند.
عزّت به معنای محترم بودن و عزیز کسی‌ست که در چشم دیگران ارزشمند باشد.
اگر ذلّت به معنای نفوذپذیری و عزّت به معنای نفوذناپذیری باشد؛ بنده در این فراز از خداوند می‌خواهد که در برابر امور الهی پذیرش داشته باشد و در عین حال در برابر تأثیرات نادرست مخلوقات مقاوم باشد. البته انسان باید در برابر اولیاءالهی تأثیرپذیر باشند زیرا تأثیرات آن‌ها الهی و صحیح است.
اگر عزیز به معنای بی‌همتا باشد، فرد از خداوند می‌خواهد آن‌قدر نزد مخلوقات محترم باشد که بی‌نظیر باشد اما باید بداند در مقابل خداوند هیچ هیچ است که امر بر او مشتبه نشود.
همه افراد به عزّت اجتماعی و احترام اطرافیان نیاز دارند؛ اما مهم آن است که فرد توجه داشته باشد منشأ این عزت و احترام، فقط خداوند است. در عالم تنها عزّت‌بخش اوست، فرد نباید گمان کند رفتار صحیح خودش موجب عزّت و احترام به او شده است. همچنین فرد باید توجه داشته باشد که با بالا رفتن عزّت اجتماعی او، نباید از میزان بندگی او کاسته شود.
بنده در این فراز از خداوند می‌خواهد ابتدا نزد او ذلیل و بعد بین خلق عزیز شود چرا که کم نبودند افراد باعزّتی که به دلیل عدم خضوع در برابر خداوند، طغیان‌گر و سرکش شدند به همین جهت عزّت بین خلق، بدون ذلّت در برابر حق، بسیار خطرناک است.
تاریخ جلسه: ۱۳۹۷/۱۱/۱- جلسه ۹
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
برچسب‌ها: استاد زهره بروجردی، امام سجاد علیه‌السلام، بندگی، دعای عرفه، ذلت، ذلیل، روز عرفه، صحیفه سجادیه، طغیان‌گری، عزّت اجتماعی، عزیز، نفوذ ناپذیری