دعای هشتم دعایی است که ما پناهنده به خداوند سبحان می‌شویم و پشت پرده آن در واقع از خدای سبحان می‌خواهیم که ما را از این امور دور نگه دارد .
«وَ سُوءِ الْوِلَایةِ لِمَنْ تَحْتَ أَیدِینَا»
«(خدایا! به تو پناه می‌برم) از بدرفتارى با زیردستانم»
خدایا! من از تو می‌خواهم نسبت به کسانی که زیر دست من هستند سوء مدیریت نداشته باشم و با آنان ظالمانه رفتار نكنم.
این ولایت سوء می‌تواند:
- در خانه و در ارتباط با فرزندان باشد.
- در طیف گسترد‌ه‌تر؛ یعنی در اجتماع و با كاركنان و زیر دستان اعمال شود.
- می‌تواند در مورد اعضاء و جوارح مصداق پیدا كند؛ یعنی سوء ولایت نسبت به چشم و گوش و زبان و اعضا.
خدایا! به تو پناه می‌برم از اینکه: چشمم را بد مدیریت کنم و هرزه‌گردی داشته باشد یا زبانم را بد مدیریت كنم و هرزه‌گویی داشته باشد و گوشم را بد مدیریت كنم و هرزه‌شنوی داشته باشد.
ولایت اصلی مربوط به خدای سبحان است «اللَّهُ وَلِی الَّذِینَ آمَنُوا یخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ»[1]
یعنی خداوند است که مرا از جهل به طرف علم، از ضعف به طرف قدرت، از توجه به فانی به توجه به باقی و از نفسانیات به عقلانیات هدایت می‌كند.
رهاورد مدیریت صحیح
در ولایت و مدیریت درست، همه امور آسان انجام می‌شود همه امور تنظیم است و اگر در جایی كارها به سختی پیش رفت، حتماً منیّت و سلایق شخصی و افراط و تفریط و عدم شناسایی نیازمندیهای زیردستان به میدان آمده و حول و قوه حق نادیده انگاشته شده و مدیریت صحیحی اعمال نشده است.
هر كس زیر دست ما قرار می‌گیرد یعنی نسبت به ما در مقام ضعیف‌تری قرار دارد و مدیریت صحیح او، یعنی توانمند كردن او تا بتواند براحتی از ضعف خود جدا شود نه اینكه ناتوانی او تثبیت گردد و به او اجازه مسامحه و سهل انگاری داده شود.
تاریخ جلسه؛ 1394.8.11 ـ جلسه سوم ـ بخش دوم
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] سوره مبارکه بقره، آیه257
