«وَ أَشْعِرْ قَلْبِی الِازْدِجَارَ عَنْ قَبَائِحِ السَّیئَاتِ وَ فَوَاضِحِ الْحَوْبَات»
«و دلم را با باز ایستادن از زشتی‌های امور ناپسند و رسوائی‌هاى گناهان بپوشان»
نفرت قلبی از گناه
در زبان عرب، شِعار به معنای لباس زیر و حوبة نیز به معنای گناه می‌باشد.
بنده در این فراز از خداوند می‌خواهد که در قلب خود از سیئات و گناهان بیزار باشد؛ یعنی نه تنها خود آن‌ها را انجام ندهد بلکه اگر شخص دیگری نیز انجام داد؛ خوشحال نشود. گاهی فرد، نمی‌تواند کسی را فریب بدهد و به اصطلاح «سر او کلاه بگذارد»؛ اما اگر دیگری این کار را انجام دهد؛ خشنود می‌شود؛ چنین فردی حقیقتا از سیئه فریب دادن بیزار نیست و اگر خود آن را انجام نمی‌دهد به این علت است که توانایی‌اش را ندارد.
بنابراین؛ تنها پرهیز ظاهری از گناهان بدون انزجار قلبی، کافی نیست؛ چه بسا افرادی که در گذر زمان گرفتار انحراف از دین شدند زیرا در گذشته، نه تنها در قلب خود از بی‌دینی انزجار نداشته بلکه آن را تحسین نیز می‌کردند ولو در ظاهر دین‌دار بودند.
عبارت «فواضح الحوبات» به این معنا اشاره دارد که گاهی فرد با گناهان خود مشهور و رسوا می‌شود و بنده در این عبارت از خدا می‌خواهد که این‌گونه نباشد. برخی مشهور شدن به وسیله گناه را دوست دارند یعنی گناه را نشانه پیشرفت و نوعی امتیاز می‌پندارند؛ گناهی مانند دروغ‌گویی در معامله.
تاریخ جلسه: 1397/11/29- جلسه 11
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
