الهی بِعَلیٍّ، بِعَلیٍّ، بِعَلیٍّ …
استاد بروجردی فرمودند: مرحوم آقاشیخ جعفر مجتهدی (ره) ارادت بی‌نهایتی به وجود مقدس امیرالمؤمنین علیه‌السلام داشتند، ایشان زمانی در بیمارستان ساسان بستری بودند، فردی به دیدن ایشان می‌رود.
آقا شیخ جعفر به او می‌گویند: می‌دانی چه خبر شده؟
آن فرد می‌گوید نه!
آقا شیخ جعفر فرمودند:
من چند روز پیش شنیدم جوان هجده ساله‌ای درطبقه بالای این بیمارستان بستری شده كه مبتلا به سرطان است قرار است او را عمل جراحی کنند .سؤال كردم اسم این جوان چیست؟ گفتند علی، و من گفتم امكان ندارد ایشان هم نام مولا باشد و گرفتار سرطان باشد، گفتم باید به حضرت مولی توسل پیدا کنم و شفای ایشان را بگیرم، به حضرت توسل پیدا کردم و حضرت جلوه‌ای کردند، نور عجیبی دیده شد، همه بیماران متوجه نور شدند و جوان سرطانی شفا پیدا کرد. به پرسنل بیمارستان گفتم حضرت این جوان را شفا دادند فردا قبل از عمل از اطباء بخواهید دوباره بررسی کنند. فردا قبل از عمل اورا معاینه کردند هیچ اثری از بیماری نبود . رئیس بیمارستان گفت اگر فلانی می‌تواند سرطان این جوان را شفا دهد چرا خودش آمده دو عمل جراحی انجام دهد؟ آقای مجتهدی فرمودند: چنانچه حضرت مولا به من اجازه دهند همه بیماران این بیمارستان که هیچ بلکه بیماران تمام بیمارستان‌های موجود در كل عالم را با گفتن یک «یا علی» شفا می‌دهم.
این حكایت گفته شد تا قبل از شب قدر دست در دامن مولا زنیم و بگوییم:
ماگدایان خیل سلطانیم
شهربند هوای جانانیم
بنده را نام خویشتن نبود
هر چه ما را لقب دهند آنیم
گر برانند و گر ببخشایند
ره به جای دگر نمی‌دانیم[1]
البته كار كریم راندن سائل نیست سخن آن است كه ما را به غیر از در خانه دوست نشانی نیست از این رو به حضرتش عرضه می‌دارم كه:
آقاجان! امشب، شب قدر نوزدهم است چه كسی برای ما «یاعلی» خواهد گفت؟ آقای مجتهدی گفتند هم نام شما نباید گرفتار سرطان باشد، اما اگر دوستان و محبین شما گرفتار بیماری های جسمی و روحی، ظاهری و باطنی، مادی و معنوی باشند، كسی را می‌فرستید تا امشب برای آنان «یا علی» بگوید؟
به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی
از سر خواجگی کن و مکان برخیزم[2]
مولای رعیت نواز! ممكن است امشب مُهر یا نشانی بر من بزنید و بگویید: تو کنیز و غلام منی.
ممكن است اگر عنوان كنیزی را برای ما امضا كردید توجه خاص به كنیز خویش بکنید؟
مولا جانم! با ذكر یك بار نام شما (یا علی) كارهای زیادی سامان می‌گیرد و بیماران فراوانی شفا می‌گیرند.
امشب شما خوبان درگاه خویش را مأمور كنید تا برای ما «یا علی» بگویند كه اگر كسی از محبین خاص شما «یا علی» بگوید تمام بیماران شفا می‌گیرند.
مولا جان! آنكس كه توفیق دریافت «یا علی» را از سوی دوستان و محبیّن خاص شما داشته باشد به یقین این شب‌‌ها دلش راهی كربلا می‌شود و کربلایی می‌شود و «یا علی» می‌گوید، می‌رود كنار قبر شش گوشه، می‌رود سر راه فاطمه سلام‌الله‌علیها می‌ایستد و دامن حضرتش را می‌گیرد تا بیماریهای روحی وجسمی‌اش به بركت مادر ولایت شفا بگیرد.
بیمارهای خود را نشان دهد؛
کری خود را نشان دهد تا دریافت رزق معنویش افزون شود،
گنگی خویش را نشان دهد تا لسان ارتباط با اهل بیت نصیبش گردد،
لنگی خود را نشان دهد تا پای سلوك به او داده شود،
اصلا جنازه اش را نشان دهد تا روحی دوباره در او دمیده شود،
و این مادر را به اضطرار این روزهای فرزندان بیت علوی قسم دهد،
این مادر را قسم دهد به قطره قطره اشکی كه حضرتش هرشب جمعه کنار قتله گاه فرزندش می‌ریزد؛ همان شب جمعه‌هایی كه كسی نمی‌داند چه كسی در كربلا به استقبال این مادر میاید، كسی نمی‌داند روضه خوان فاطمه چه کسی است و …
امسال از این مادر می‌خواهیم كه دعایمان كند تا شب قدر نوزدهم را زیر قبه فرزندش درعالم معنا برگزار كنیم و از خاك قدم فاطمه بر سر و روی خود بریزیم تا آبرویی حاصل شود و همان جا كنار قدم‌های فاطمه سلام‌الله‌علیها و زیر گنبد از امام زمان‌مان عجّل‌الله‌فرجه درخواست می‌كنیم:
آقاجان! امسال شبهای احیای ما رو دریابید، ما را دریابید، نکند شب احیا بگذرد و احیایی صورت نگیرد.
و ما هم عاجزانه از خدای سبحان درخواست می‌کنیم:
«اللهم عجّل لولیك الفرج و سهّل له المخرج و اجعلنا من اعوانه و انصاره»
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] دیوان سعدی
[2] حافظ
