دعای استغفار امیرالمؤمنین علیه‌السلام

گشایش پس از سختی

بادیه‌نشینی از رنجی که داشت و از تنگنای زندگی و فراوانی اهل وعیال، به امیرمؤمنان علیه‌السلام شکوه کرد. امام علیه‌السلام فرمودند :

استغفار کن چرا که خداوند می‌فرماید: از پروردگارتان آمرزش بخواهید، همانا او بسیار آمرزنده است آن مرد رفت و بار دیگر آمد و گفت: ای امیر مؤمنان! من بسیار استغفار کردم  ولی در کارم گشایشی ندیدم. حضرت فرمود: شاید خوب استغفار نمی‌دانی. نیت خویش را خالص کن و از پروردگارت فرمانبرداری کن و بگو:

«بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم اَللّهُمَّ اِنّى اَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ قَوِىَ عَلَیْهِ بَدَنى بِعافِیَتِکَ،

 اَوْ نالَتْهُ قُدْرَتى بِفَضْلِ نِعْمَتِکَ، اَوْ بَسَطْتُ اِلَیْهِ یَدى بِسابِغِ رِزْقِکَ،

اَوْ اِتَّکَلْتُ فیهِ عِنْدَ خَوْفى مِنْهُ عَلى اَمانِکَ وَ وَثِقْتُ فیهِ بِحِلْمِکَ، وَ عَوَّلْتُ فیهِ عَلى کَرَمِ عَفْوِکَ

اللهُمَّ اِنّي أستَغفِرُکَ مِن کُلِّ ذَنبٍ خِفتُ فیهِ امانتي اَو بَخَستُ فیهِ نَفسي

اَو قَدَّمتُ فیهِ لَذّاتي أو آثَرتُ فيهِ شَهوَتي اَو سَعَیْتُ فیه لِغَیري ،أَو استَغوَیْتُ اَلَیهِ مَن تَبِعَني،

أو غَلَبتُ فيهِ بِفضلِ حیلَتی أو أَحَلْتُ فیهِ علی مَولایَ فَلَم یُعاجِلنی عَلی فِعْلی

إذْ کُنتَ سُبحانَکَ کارِهاً لِمَعْصیتی غیرَ مُریدِها مِنّي لکن سَبَقَ عِلمُکَ فیَّ بِاختیاری وَاستِعْمالِ مُرادی وَ ایثاری

فحَلُمْتَ عَنّی وَ لَم تُدْخِلْنی فیهِ جَبْراً وَ لَم تَحْمِلْنی عَلَیهِ قَهراً و لَم تَظْلِمْنی شيئاً

یا أرحَمَ الراحمینَ یا صاحِبی فی شدَّتی یا مونسی فی وحدَتي یا حافِظی فی غُربَتی یا وَلیّی فی نِعمَتی

یا کاشِفَ کُربَتی یا مُستَمِعَ دَعوَتی یا راحِمَ عَبرَتی یا مُقیلَ عَثرَتی یا إِلهي بِالتَحقیقِ یا رُکنِیَ الوَثیقَ

یا جاری لِلضَّیقِ یا مَولایَ الشَّفیقَ یارَبَّ البَیتِ العَتیقِ أخرِجنی مَن حَلقِ المَضیقِ إلی سَعَةِ الطَّریقِ

بِفَرَجٍ مِن عِندِکَ قَریبٍ وَثیقٍ وَاکشِفْ عَنّی کُلّ شِدَّةٍ وَ ضیقٍ وَاکْفِنی ما اُطیقُ وَ ما لا اُطیقُ

اللهمَّ فَرِّج عَنّي کُلَّ هَمٍّ وَ غَمٍّ وَ أَخْرِجْني مِن کُلِّ حُزنٍ وَ کَرْبٍ

یا فارِجَ الهمِّ و کاشِفَ الغَمِّ  وَ یا مُنزِلَ القَطرِ وَ یا مُجیبَ دَعوَةِ المُضطَرِّ

یا رَحْمانَ الدّنیا وَ الاخِرَةِ وَ رَحیمَهُما صَلِّ عَلی خِیَرَتِکَ مِن خَلقِکَ وعَلیَ آلِهِ الطَّیِّبینَ الطّاهِرینَ

و فَرِّج عَنّي ما ضاقَ بِهِ صَدري و عیلَ مِنهُ صَبري و قَلَّت فیهِ حیلَتی و ضَعُفَت لَهُ قُوَّتي

یا کاشفَ کُلِّ ضُرٍّ وَ بَلیَّةٍ وَ یا عالِمَ کُلِّ سِرٍّ و خَفیَّةٍ یا أرحَمَ الراحمینَ

و اُفَوِّضُّ أَمْري إِلَی اللهِ اِنَّ اللهَ بَصیرٌّ بِالعِباد

و ما تَوفیقی الّا بِاللهِ عَلَیهِ تَوکّلْتُ وَ هُو رَبُّ العَرشِ العَظیمِ»[1]

آن بادیه‌نشین گفت: با این دعا، بارها از خداوند آمرزش خواستم. پس اندوه و تنگنای مرا زدود و روزی‌ام را افزود و رنجم را برطرف ساخت.

موسسه علمیه السلطان علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

[1]  کنزالعمال ج 2، ص 258