تقدّم در سلام
«إِذَا جَاءَكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِنَا فَقُلْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ»[1]
(هرگاه ايمان آوردگان به آيات ما نزد تو آمدند، بگو: سلام بر شما)
خداوند سبحان در این آیۀ شریفه می‌فرماید: ای پیامبر که تحت تربیت خداوند به اوج عبودیت رسیده‌ای، در احسان به بندگان مؤمن من پیش‌قدم باش و هنگامی که مؤمنین نزد تو آمدند در ابتدا تو به آنان بگو: «سلام علیکم»
سلام و تحیّت پیامبر بر مؤمنین، باب رحمت خاصۀ حق را بر مومنین می‌گشاید. پیامبر تا قیامت هر زائر عاشقی را زیر پر و بال خود می‌گیرد و در مدار ایمان آموزش می‌دهد:«وَ اخفِض جَناحَکَ لِمَن اتَّبَعَکَ مِنَ المُومِنین»[2] (و برای مومنانی که از تو پیروی کرده‌اند، بال و پر خود را بگستر) در نتیجه نگرش و نگاه فرد تغییر می‌کند و در مقابل طلب دنیا و آخرت، فقط خواستار زیارت و قرب به امام می‌شود.
درک فیوضات الهی
زائر با مراجعه به پیامبر و آل پيامبرصلی‌الله‌علیه‌وآله تحت سلام و درود ایشان قرار می‌گیرد و از پرورش و تربيت خاصی بهره‌مند می‌شود. حیات زائر با رجوع به امام زمان به حیات طیّب تبدیل می‌شود، گرد و غبار طبیعت از چهره او زدوده می‌شود و چنین فردی با درک فیوضات و انوار الهی بال و پر ملکوتی می‌یابد و حامی امام حاضر می‌شود. او با تمام وجود می‌یابد که امام زمان منشأ و سرچشمۀ پرواز ملکوتی اوست و زمینه‌ساز افعال خیر و نیّات صالح در عالم است.
اتصال به سرچشمۀ نور
از آن جهت که امام در نقطۀ اوج قدرت و کمال قرار دارد؛ زائر با پیوست و مصاحبت با منبع قدرت و نور، از عجز و کسالت و ضعف رهایی می‌یابد. گویا هر ارتباط و زیارتی، زائر را به مصدر و مرکز نور عالم وصل می‌کند که همواره کاسب نور و کمالات الهی است.
همان‌گونه که در اثر تابش مستقیم نور خورشید همه چیز ذوب می‌شود، نور امام نیز آلودگی‌های وجود زائر را ذوب می‌کند. در پرتو نور امام، غصه‌ها و تنگناها ذوب می‌شود و تنها غصۀ زائر اندوه فراق و دوری از امامش خواهد بود.
به ذره گر نظر لطف پور بوتراب کند
به آسمان رَوَد و کار آفتاب کند
وسعت وجود
گویا وجود تاریک و محدود انسان با نگاه حضرت ولیّ‌عصر ارواحنافداه، گسترش می‌یابد و با صفات الهی در پی تهذیب نفس، روان می‌شود. این وجود وسیع، تحت شعاع نورانی حضرت درخشش خاصی در عالم دارد که با متصل شدن به کرامت الهی، قیمت و اعتبار ویژه‌ای می‌یابد. بر این اساس کرامت زائر در معیّت با امام در پرتو زیارت آل یس فراهم می‌شود که او را به حیات ملکوتی راهبر است.
سِیر بندگی در معیّت امام
از آن جهت که امام زمان به هر سرزمینی قدم نهد آن را زنده و سرسبز می‌کند؛ وجود زائر نیز به برکت مَقدَم امام، وجود سرسبزی می‌شود که پذیرای سلام امام است؛ چرا که در زیارت آل‌یس امام، آغازگر سلام به زائر است تا به او آموزش دهد که در همراهی با امام سِیر بندگی میسّر می‌شود.
جلوه‌گری امام
در زیارت آل‌یس زائر جواب‌گوی چهل سلام امام است که در هر سلامی، حضور دائمی امام را در وجود خود می‌یابد. در این زیارت جلوه‌گری‌های امام در جایگاه‌های مختلف، به‌صورت مستمر اعلام می‌شود که زائر را از غم و غصه می‌رهاند و نشاط و حیات طیّب را برای او به ارمغان می‌آورد. ولایت و تصرف امام در عالم، زائر را به فنای محض مي‌رساند؛ در نتیجه، سِیر در صراط مستقیم را با جان دل می‌پذیرد و در تمامی مسیر بندگی با امام خود همراه است. در این راستا از خودبینی و دگر‌بینی رهایی می‌یابد و نگاه زیبای امام را در وجود خود حس می‌کند. توقف در نگرانی‌ها و غصه‌ها در زمان غفلت و جدایی از امام صورت می‌گیرد. شیطان این نگرانی‌ها و غصه‌ها را در نگاه او بزرگ جلوه می‌دهد.
همّتی متعالی
انساني که در جاده عبوديّت، نعمت معرفت و شناخت ولیّ زمان را با تمام وجود بیابد، همّت او متعالی می‌شود. هنگامی که زائر به حول و قوّۀ الهی واقف به حضور دائم امام در عالم شد؛ با نگاه به جمال حق و به واسطه همراهی با امام، نگرانی‌ها و اندوه‌ها به آسانی و سهولت مرتفع می‌شود. بنابراین ره‌آورد نگاه موّحدانه در عالم که در پرتو دعای امام صورت می‌گیرد، فتوحات خاص، وصول به کمالات و متخلّق شدن به اخلاق الهی را میسّر می‌کند.
پاسخ‌گویی به سلام امام
در عالمِ وجود، ندای حضرت ولی‌عصر عجل‌الله‌فرجه که همان ندای الهی است، طنین‌انداز می‌شود که در این دعوت، امام همواره خواستار عروج و سیر بندگان بسوی قلعه توحید است؛ بنابراین در«سَلامٌ عَلَى آلِ یس» سلام زائر، سلام ابتدایی نیست؛ بلکه پاسخ‌گویی و لبیک‌گویی به سلام امام است که سراسر وجود زائر را فرا می‌گیرد و او را به نقطۀ اوج عزت که لحظه به لحظه همگام با امام بودن است، می‌رساند.
«برداشتی آزاد از بیانات استاد بروجردی»
[1] . انعام/54
[2] .شعراء/215
