زیارت آل یس – «اُشْهِدُک یا مَوْلاَیَ أَنّی أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِیکَ لَهُ»

«اُشْهِدُک یا مَوْلاَیَ أَنّی أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِیکَ لَهُ»

(تو را گواه می‌گیرم ای مولایم. گواهی می‌دهم که هیچ معبودی جز حق نیست و شریکی ندارد.)

در خراباتِ مُغان نورِ خدا می‌بینم

زائر با این عبارت امام زمان را بر عبودیت خدای سبحان شاهد و گواه می‌گیرد. در مسیر عبودیت باید دین‌شناسی خود را حفظ کنیم و با اعتقاد به توحید، رسالت و ولایت برای آخرت خود توشه اندوزیم. اعتقادات توحیدی افعال و کردار توحیدی را رقم می‌زند. فرد موحد خدا را ناظر بر تمام احوال، اقوال و اعمال خود می‌بیند. برای این‌که اعتقادات ما فرسوده نشود، باید هر روز آن را به امام عرضه کنیم؛ در واقع زیارات و عبادات نقش به روزرسانی اعتقادات را دارد که این امر با زیارت آل‌یس صورت می‌گیرد.

در خراباتِ مُغان نورِ خدا می‌بینم

این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

فرد به کمال عبودیت و بندگی حق نائل نمی‌شود، مگر آن که عارف بالله باشد. معرفت‌الله در عبد واقعی در قرب و نزدیکی او به حق و بریدن و جدایی از خلق جلوه دارد. چنین مقامی لازمه‌اش این است که شخص غرق در اطاعت معبود باشد؛ در غیر این صورت به مقام تقرب دست نیافته است و حقیقت عبودیت برایش حاصل نخواهد شد. پیامبر  بر بالاترین درجات قرب صعود کرد و بر مسند «قابَ قَوْسَینِ أَوْ أَدْنى»^[1] «به اندازه فاصله دو کمان گشت یا نزدیک‌تر شد.» تجلی یافت.

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

«برداشتی آزاد از بیانات استاد زهره بروجردی»

 [1].نجم، 9.