«فَاشْهَدْ عَلَىٰ مَا أَشْهَدْتُكَ عَلَيْهِ»
«پس گواه باش بر آنچه تو را بر آن گواه گرفتم.»
ابراز عقاید توحیدی در محضر امام
ابتدا در حضور و مشهد امام باید عقاید توحیدی و حقیقت امر بیان شود تا با واژۀ «فَاشْهَدْ» شهود و گواهی امام نمایان شود؛ در نتیجه زائر با طلب گواهی امام، وجود خود را سیراب از معارف حقه می‌کند. زائر، گواهی و شهود امام را در محبت باطنی و هدایت و تثبیت عقاید حقه در سراپردۀ قلب خواستار است تا نظاره‌گر رد پای امام در جایگاه‌های زندگی خود باشد.
امام در این فراز گواهی و شاهد بودن بر اعتقادات توحیدی را بیان می‌کند؛ چرا که زائر برای محفوظ بودن اعتقادات خود باید در حضور و مشهد امام قرار گیرد و اعلام اعتقادات حقۀ خود را داشته باشد تا عقاید او در سلامت و امنیت قرار گیرد.
در «فَاشْهَدْ» انسان طالب عرضۀ عقاید صحیح در مقابل امام است تا عقاید او اصلاح و از غرض غیرالهی جدا شود. امام در این فراز به زائر می‌آموزد که باید در همۀ امور مثبت و خیرات و اعتقادات صحیح، امام را شاهد بگیرد تا محبت باطنی خود را به امام ابراز کند و حضور ایشان را لحظه‌به‌لحظه در سراپردۀ قلب خود دریابد.
شهادت صادقانه و خالصانۀ فرد در این فراز مطرح می‌شود که از امام طلب می‌کند تا در حضور امام عقاید صحیح و خالص او عنوان شود. به‌میزانی که صادقانه و خالصانه عقاید خود را در محضر امام مطرح کنیم این حضور و ملاقات پررنگ می‌شود.
تابش نور توحید و دوری از رذائل
آنچه انسان را در مقابل مخالفان تأیید می‌کند و یاری می‌دهد، شهادت دادن امام است که او را از تهمت‌ها و خلاف‌ها تبرئه می‌کند. زمانی که آدمی جذب مغناطیس توحیدی عالم شد، از ذلت و خواری محفوظ می‌ماند و شکایت و اعتراضات دیگران از او دور می‌شود. اتصال به بزرگتر توحیدی نور توحید را در وجود انسان می‌تاباند و این وجود نورانی از عیوب و رذائل اخلاقی پاک می‌شود.
اثبات منیت و دوری از امام
گاه انسان برای اثبات و به ظهور رساندن منیت خویش به امام رجوع می‌کند؛ در نتیجه امام را شاهد عقاید خود نمی‌یابد؛ زیرا دروغ گفتن در مقابل بزرگتر فرد را از حضور امام دور و محرومیت ایجاد می‌کند.
فردی سالیان سال در پی ملاقات با شیخ جعفر مجتهدی بود که ایشان اجازه نمی‌داد. او مبلغی زیادی را هزینه کرد تا خدمت آقا برسد. زمانی که خدمت شیخ جعفر رسید، با افراد مختلفی تماس گرفت تا به آن‌ها بگوید که خدمت آقا رسیده است و خود را به اثبات برساند! آقا در آن هنگام، علت نپذیرفتن او را فخرفروشی او بیان کرد.
طلب تجلی درونی امام بر زائر
زائر با بیان «فَاشْهَدْ» در واقع ظهور و تجلی دائمی امام را در وجود و درون خود خواهان است تا با نگاه و تجلی امام قیمتی و ارزشمند شود. لفظ «فَاشْهَدْ» مطلق است؛ یعنی گواهی امام از دایرۀ زمان و مکان خارج است. زائر در تمام اکوان و زمان‌ها شهادت و گواهی امام را خواهان است.
مجلسی خصوصی
در ادامه، زائر با «أَشْهَدْتُكَ» تأکید می‌کند که این شهود و شهادت در مجلس خصوصی است تا قرب و وصلی محقق شود. زیارت آل یس در حقیقت نماد حِجر اسماعیل برای طواف شیعیان است؛ یعنی منطقه‌ای که مانع می‌شود که شیعیان در آن مکان طواف کنند؛ بدین جهت در زمان غیبت که مانعی برای وصول و طواف امام وجود دارد، زائر با زیارت آل یس به طواف امامش می‌رود تا با ورود به خیمۀ مهدوی اعتقادات حقۀ او تثبیت شود و انعکاس این عقاید حقه در اعضا و جوارح او مشهود است؛ چرا که در محضر و شهود امام ره صدساله، یک روزه طی می‌شود. زائر در حجلۀ وصل زیارت آل‌یس با فراز «أَشْهَدْتُكَ عَلَيْهِ» بیان می‌کند که من تو را شاهد گرفتم؛ در نتیجه مملکت وجود زائر مملو از شادی و شعف می‌شود؛ زیرا یک زمان خصوصی در اختیار او قرار گرفته است.
کسب محبوبیت با تأیید امام
زائر هر روز با شاهد گرفتن امام عزت دنیوی و اخروی خود را از امام طلب و با شهادت دادن امام، اعمال و اقوال خود را قیمتی می‌کند و محبوب خدا و خلق می‌شود. زائر در این فراز با تمام وجود ابراز می‌کند که امام برای اثبات حقانیت و محبوبیت خویش نیازی به معرفی خلق ندارد؛ بلکه با نفوذ در قلوب، معرفی خود را عهده‌دار است. به‌میزانی که انسان به امام خود نزدیک شود محبوبیت او افزایش می‌یابد.
زمانی که فردی مورد تأیید و گواهی امام قرار گرفت محبوب خلق می‌شود. به‌عبارت دیگر انسان برای کسب سعادت و خوش‌نامی در دنیا و آخرت نیاز به گواهی و تأیید امام دارد. گاه انسان در محاورات عادی می‌گوید: «چقدر فلانی دل‌نشین است!» بی‌تردید این محبوبیت به‌واسطۀ امام است. اتصال به مغناطیس عالم جاذبه‌ای در قلوب افراد ایجاد و فرد را ارزشمند می‌کند؛ زیرا که نور و جذبۀ مهدوی او را شناسانده است.
«برداشتی آزاد از بیانات استاد زهره بروجردی»
