«وَ أَنَّ الْمَوْتَ حَقٌّ»
«مرگ حق است.»
اعتراف به حقانیت مرگ
زائر در این فراز به قطعیت، حتمیت و حقانیت مرگ اعتراف می‌کند. قبل از فرارسیدن مرگ، راه برای تغییر و رهایی باز است؛ اما پس از مرگ، نه مجالی برای توبه و تجدید نظر می‌ماند و نه امکانی برای مهلت خواستن و تحصیل عمل صالح. زائر با اعتراف در محضر امام به این حقیقت دست می یابد که هر لحظه باید در حال کسب آمادگی برای مرگ باشد. فردی که تابش نور ولایت را در زندگی خود ببیند،آخرت را ادامۀ دنیا می‌داند و مرگ نزد او شیرین و گواراست؛ اما به‌میزان دوری از ولایت، فاصلۀ بین دنیا و آخرت را طولانی می‌داند.
«كُلُّ نَفْسٍ ذَآئِقَةُ الْمَوْتِ»[1]
«هر فردی لحظۀ مرگ را می‌چشد.»
زائر با اقرار به عقاید حقه، در واقع هنگام صبح و شام اعتراف به مرگ دارد و اعمال و اقوال خود را بر محور مرگ مدیریت می‌کند که تا قیامت، باقی بماند. در محضر امام باروری عقاید صورت می‌گیرد تا فرد را از شک و تردید در اعتقادات جدا کند.
اعتقادات عمیق
زائر در زیارت آل یس اعتقادات را فراتر از دنیا مشاهده می‌کند. به‌میزانی که انسان مؤمن باشد ایمان او تا قیامت نافع خواهد بود. چنان‌چه انسان قبل از زمان رجعت در عقاید، اخلاق و اعمال سِیر توحیدی داشته باشد، این بینش در زمان رجعت برای او نافع است و او را به سرمنزل سعادت و همراهی با امام می‌رساند.
«برداشتی آزاد از بیانات استاد زهره بروجردی»
