«اللَّهُمَّ أَذِنْتَ لِي فِي دُعَائِكَ وَ مَسْأَلَتِك»
«خدايا! برای دعا و درخواست از خودت به من اجازه داده‌ای»
در ضيافت يك ماهه خداوند می‌آموزيم كه به آداب مؤدّب شويم.
در هر شب ماه مبارك رمضان سوره قدر را تلاوت می‌كنيم، و در آن می‌خوانيم «تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ فيها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ» می‌فرماید: مجّوز حضرت حق شرط نزول ملائك است. یعنی هر امری از بنده صادر می‌شود باید با اجازه خدای سبحان باشد.
در این عبارت دعا هم عرض می‌كنیم: خدایا! اجازه دادی با تو سخن بگویم.
نمی‌گوییم خدایا! من از تو اجازه گرفتم و تو اجازه دادی، بلكه عرض می‌كنیم تو بدون درخواست و طلب من، اجازه دادی، و مرا به مهمانی‌‌ات دعوت كردی.
یكی از لذات ماه مبارك رمضان این است كه هر یك از ما خود را مهمان خصوصی می‌يابيم «أَذِنْتَ لِی»؛ خدایا! تو به من اجازه دادی، از دیگران خبر ندارم، ولی می‌دانم مرا دعوت كردی و به من اذن درخواست و طلب را دادی.
«فَاسْمَعْ يَا سَمِيعُ مِدْحَتِي»
«ای سمیع صدای ثناگویی مرا بشنو»
خدایا! اولین اعلام نیازم این است كه مدح مرا نسبت به خودت بشنوی.
خدایا! می‌خواهم صدایم برایت آشنا باشد، نه صدای بیگانه‌ای كه نخواهی به آن گوش دهی.
در این عبارت، باز هم ادب داعی به نمایش گذاشته می‌شود. در ابتدا، تقاضای شنیدن ثنایش را دارد، نه حاجاتش را.
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
