يقين داشتن به اجابت دعا
در زمان شروع دعا، باید يقين به اجابت داشته باشيم و باور كنيم تحت نام مجیب خدای سبحان قرار گرفته ايم (ادعونی استجب لکم). با اين نگاه، افسرده و ناامید نخواهيم شد. یقین داريم که اگر توفیق دعا نصیبمان شده، قطعا به اجابت خواهد رسید.
باور به فقیر بودنمان در مقابل خدای سبحان
در زمان درخواست از خدای سبحان به فقر ذاتی خود اعتراف كنيم و باور داشته باشيم این فقر پایان ناپذیر است.
بنابراین، چنین نیست که در پایان دعا گمان کنيم، دیگر درخواستی از خدای سبحان نخواهيم داشت بلکه بايدبه اين باور رسيده باشيم كه هر روز نیاز جدیدی از محضر باری تعالی خواهيم داشت.
هر چه از مبدأ لا یتناهی دعا فيض بيشتری بر ما افاضه شود وجودمان برای افاضه‌ی بیشتر، وسعت خواهد يافت.
توفیق در خواست دعا
زمان دعا يقين داشته باشيم اين ما نیستيم که دعا می‌کنيم، بلکه خداوند سبحان توفيق درخواست دعا را به ما عطا كرده است، به عبارتي خودِ درخواست هم با توفیق الهی صورت گرفته و اگر حضرت حق اجازه درخواست را صادر نمی‌كرد ما هرگز به چنين توفيقی نائل نمی‌آمديم.
اين همه آوازها از شه بود گرچه از حلقوم عبدالله بود
بااين نگاه هرگز از تاخيراستجابت دعا دلگير نمی‌شويم. خدایی که توفیق درخواست را عطا کرده، زمان اجابتش را خود می‌داند. اول و آخر خود اوست.
هم دعا از تو اجابت هم ز تو ایمنی از تو مهابت هم ز تو
فروشنده خدا وخريدار بنده خداست
در دعا باید زبان حال ما با زبان استعداد‌مان یکی باشد. آنچه را ظاهرمان می‌خواهد در باطن همان را طلب كنيم، تفرقه وحشت زاست. اگر باطن از ظاهر جدا شود وحشت بر فرد حاکم می‌شود.
انسانی که دعا می‌کند قابلیت پذیرش و قبول صورت‌های مختلف را دارد. گویا به خدا عرضه میدارد: من آیینه‌ای هستم که صورت‌های مختلفی که به من عطا كرده‌ای پذيرفته‌ام.
و خدا هم دائما صورت‌های مختلف را بر او عرضه میدارد و می‌گوید: حکمت می‌فروشم، خریداری؟
علم می‌فروشم، خریداری؟ کمال می‌فروشم، خریداری؟ صدق می‌فروشم، خریداری؟ یقین می‌فروشم، خریداری؟
و بنده هم دائم اعلام می دارد: قبلتُ. بله قبول می‌کنم.
چون فروشنده خدا وخريدار بنده خداست، بنده هرگز نبايداحساس ناتوانی و ضعف كند و از الفاظ نمی‌کشم، نمی‌توانم و یا همین که هستم کافی است استفاده كند.
انگيزه افراد درخواست کننده
انگيزه افراد درخواست کننده دو دسته است:
- انگیزه يک گروه، درخواست‌های مادی است كه اين گروه منتظر اجابت فوری درخواست‌های خويش‌اند و اگراجابت طلب‌شان به تاخیر افتد معترض می‌شوند.
- گروه دیگر، در خواستِ از خدا را وظیفه‌ی خود می‌دانند و درخواست از خدا را منوط به اجابت حضرت حق نمی‌دانند، اين گروه باور دارند خدای سبحان هیچ طالبی را محروم بر نمی‌گرداند.
البته گاهی ممكن است اجابت درخواستی سال‌ها به تاخیر افتد و یا اینکه خداوند سبحان در قیامت بپردازد اما هيچ يک از اين اجابت‌ها برای اينان تعيين كننده نيست، این گروه ادب دعا را رعایت کرده و از خدا خیر دنیا و آخرت را طلب می‌كنند.
اينان باور دارند از کامل اعلی اطلاق درخواست ناقص داشتن قبیح است، دست خدا را برای دعای جامع و کامل بسته نمی‌بینند.
الحمدلله الذی لیس لقضائه دافع و لا لعطائه مانع
حمد و ثنا مخصوص خدایی است که اگر اراده كند نعمتی به ما عطا کند، هیچ کس نمی‌تواند مانع او شود. معطی بودن ذاتی حضرت حق است.
اگر اين ديدگاه باور افراد شود با ديگران ارتباط خوب و سالمی برقرار خواهند كرد. زیرا می‌دانند کسی نمی‌تواند مانع رسیدن عطای حق به بندگان شود. دیگر كسی نخواهد گفت چشم مردم مانع از عطای خدای سبحان به من شده است.
حتی نفس اماره با تمام جهدی كه می‌كند نمی‌تواند مانع عطای خدا به بندگان شود.
عرفه – سال 1395
«برگفته از کلام استاد زهره بروجردی»
