یکی از درخواست‌های بنده از خدای سبحان در روز عرفه این است:
«وَ اجْعَلْ رَغْبَتِی إِلَیكَ فَوْقَ رَغْبَةِ الرَّاغِبِینَ وَ حَمْدِی إِیاكَ فَوْقَ حَمْدِ الْحَامِدِین»
«پروردگارا! میزان رغبت من به خودت را، فوق رغبت سایر راغبین به تو و حمدم برای خودت را فوق حمد سایر حمدکنندگان قرار ده»
افراد در زندگی عادی‌شان، در معنویات به حداقل قانع هستند اما با قرار گرفتن در محضر معصومین علیهم‌السلام، درمی‌یابیم که در معنویات باید زیاده‌خواه و برتری‌طلب بود.
در این فراز بنده از خدای خویش می‌خواهد در صدر رغبت‌کنندگان به سوی او بوده و اشتیاق او نه برای بهشت و نعیم آن و نه برای اکرام و اِنعام خدا، بلکه صرفا متوجه خودِ خداوند باشد. شوق، نتیجه معرفت است؛ در حقیقت بنده از خداوند زیاده معرفت را درخواست می‌کند.
همچنین می‌خواهد حمد او از حمد سایر مخلوقات بیشتر باشد.
تمام موجودات حامد و تسبیح‌گوی خداوند هستند:
«إِنْ مِنْ شَیءٍ إِلاَّ یسَبِّحُ بِحَمْدِه»[1]
«هیچ چیز نیست مگر آن که با ستایش، از او به پاکی یاد می‌کند»
شاید بتوان گفت امری در عالم برتر است که خالصانه بوده و منیّتی در آن نباشد.
تا زمانی که فرد انجام عمل خیر را به توانمندی خود نسبت دهد؛ عملش بالا نمی‌رود. اینکه دیده می‌شود حتی امور جزئی زندگی علما و اولیاءالهی، برای دیگران اسوه شده است به این دلیل می‌باشد که تمام رفتار و گفتارشان الهی بوده پس ماندگار و برجسته شده است.
حمدِ کسی در عالم باقی و برتر است که بداند به حول و قوه خدا، حامد است.
تاریخ جلسه: 1397/11/1- جلسه 9
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] سوره مبارکه إسراء، آیه44
