یکی از درخواست‌های بنده از خدای سبحان در روز عرفه این است:
« وَ أَوْزِعْنِی أَنْ أُثْنِی بِمَا أَوْلَیتَنِیهِ وَ أَعْتَرِفَ بِمَا أَسْدَیتَهُ إِلَیَّ»
«خدایا؛ این تقسیم بندی را برای من قرار بده (این توفیق را به من بده) تا بابت نعمات پی در پی که به من دادی ثناگوی تو باشم و به آن‌چه که به من اعطاء کردی اعتراف کنم»
زبانِ ثناگوی حق
أَوْلَیتَنِیهِ از آلاء به معنای نعمات پشت سرهم است.
بنده از خداوند می‌خواهد که بابت کمالات و نعماتی که به او داده است؛ توفیق مدح و ثنای او را داشته باشد. این امر سبب می‌شود که خداوند لطف و فضل خود را نسبت به آن بنده بیشتر کند.
در ارتباطات اجتماعی هم این قضیه وجود دارد که اگر کسی لطفی به دیگری کرد؛ عکس‌العمل مناسب زبانی و عملی او، طرف مقابل را مشتاق به لطف بیشتر خواهد کرد.
همچنین بنده از خداوند می‌خواهد که زبان اعتراف به داده‌های او را داشته باشد. مقدمه این امر آن است که فرد ابتدا در ذهن خود باور داشته باشد که داده‌های خدا به او بی‌شمار است.
البته اعتراف به این داده‌ها، به معنای انتساب نعمات به اوست یعنی باید کار خدا برای بنده، برجسته شود تا سایر افراد نیز باور کنند که این خدا می‌تواند آن نعمات را به آن‌ها نیز عطا کند. اگر صرف وجود نعمت مطرح شود احتمال آن است که فرد گرفتار چشم‌زخم اطرافیان شود.
این اعتراف نشانه آن است که وجود نعمات و عطایای الهی برای فرد عادی نیست.
فایده این اعتراف آن است که وجود نعمات و عطایای الهی برای خود فرد یادآوری می‌شود و این امر شکر او را دو چندان می‌کند.
در حقیقت بنده از خداوند می‌خواهد زبان او قدرت بیان حمد و ثنا و شکر او را داشته باشد نه اعتراض و شکایت.
تاریخ جلسه: 1397/11/1- جلسه 9
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
