عـشـق از مـعـشوق اول سـرزنـد
برای ادراك تابش خورشید امامت، باید از چهره قلب خویش نقاب را كنار زد. معصیت‌ها و جهالت‌های ما نقاب‌هایی است كه مانع درك ولایت می‌شود.
خورشید ولایت امام عصر عجّل‌الله‌فرجه همواره در حال جلوه‌گری است و موانع از ناحیه خود ما می‌باشد.
دوست نزدیك‌تر از من به من است وین عجب تر كه من از وی دورم
چه كنم با كه توان گفت كه دوست در كنار من و من مهجورم
در كتاب بحارالانوار، زیارت جامعه‌ای نقل شده كه طولانی‌تر از زیارت جامعه كبیره است. در فرازی از این زیارت می‌خوانیم:
«بِمَنْطِقِكُمْ نَطَقَ كُلُ لِسَانٍ وَ بِكُمْ سَبَّحَ السُّبُّوحُ الْقُدُّوسُ وَ بِتَسْبِیحِكُمْ جَرَتِ الْأَلْسُنُ بِالتَّسْبِیح»[1]
به امام عصر عجّل‌الله‌فرجه عرض میكنیم:
مولای ما! هر زبانی كه ناطق شده یا تسبیحی بر آن جاری می‌گردد به واسطه شما گویا شده است، هر ارتباطی كه با شما برقرار میكنیم، به واسطه رابطه‌ای است كه از ناحیه شما آغاز گشته است.
هر آتش شوقی كه در وجودمان مشتعل می‌شود، هر میل و عشقی كه در دل‌مان موج می‌زند و هر معرفت و عرض ارادت نسبت به ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه، به سبب لطف و عنایتی است كه حضرت به ما داشته‌اند.
خوشا به احوال بندگان
در عبارت دیگری از زیارت جامعه به حضرات معصومین علیهم‌السلام عرض میكنیم:
«وَ طُوبَى لِی إِنْ قَبِلْتُمُونِی عَبْداً»
«خوشا به حالم، اگر مرا به عنوان عبد بپذیرید.»
اگر گوش به فرمان امام‌مان باشیم و در برابر هر درخواست و امری كه از جانب حضرت باشد، بدون هیچ اعتراضی، اطاعت امر كنیم، حیاتی طیب روزی‌مان شده و از زندگی‌ای شیرین و با حلاوت برخوردار می‌شویم.
افزونی عشق و یقین
در زیارت سرداب می‌خوانیم:
«لَوْ تَطَاوَلَتِ الدُّهُورُ وَ تَمَادَّتِ الْأَعْمَارُ لَمْ أَزْدَدْ فِیكَ إِلَّا یقِیناً وَ لَكَ إِلَّا حُبّاً»[2]
«اگر تا رسیدن من به دوران وصال روزگاری طولانی در پیش باشد، گردش ایام تنها موجب فزونی یقین و محبت من نسبت به تو می‌شود.»
زمانی كه در توجه ظاهری امام عجّل‌الله‌فرجه به ما تأخیری صورت می‌گیرد، این امر نباید موجب شك و تردید ما شود. وقتی در حریم ولایت امام زمان عجّل‌الله‌فرجه هستیم، حتی تأخیرها هم باید ما را عاشق‌تر، راسخ‌تر و ثابت قدم‌تر كند. هرچقدر گذر روزگار بین ما و امام عجّل‌الله‌فرجه فاصله بیشتری بیاندازد باید حب‌ّ ما و میل ما به امام افزون‌تر شود.
اگر خدایی ناكرده در گذر ایام، عشق و شوق‌مان به حضرت افزایش نیافته و به جای یقین، تردید بر وجودمان حاكم شده، باید قلب و دل بیمارمان را درمان كنیم. باید از خود امام درخواست كنیم تا طبیب جان و روان‌مان باشد.
طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق ، لیك چون درد در تو نبیند، كه را دوا بكند
امام عجّل‌الله‌فرجه طبیبی است كه هر بیماری را بی‌نوبت می‌پذیرد و هر زمان سراغش بروید عرض حالتان را می‌شنود. ما تا قیامت به ارتباط با امام زمان عجّل‌الله‌فرجه نیازمندیم. اگر عشق و مهر او در وجودمان روز افزون نمی‌شود، یا كمتر از گذشته مشتاق رابطه با امام‌مان هستیم، باید سراغ طبیب دل‌ها برویم و درمان این درد را از او طلب كنیم.
هرچه داریم از اوست
در زیارت سرداب، خطاب به امام عصر عجّل‌الله‌فرجه می‌گوییم:
«مُعْتَرِفٌ بِحَقِّك»[3]
«به حق شما اعتراف می‌‌كنم.»
به حق امام بر خودمان معترفیم و اقرار میكنیم كه هر چه داریم به جهت الطاف و عنایات اوست.
«وَ بِیمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَى»[4]
به محضر مولایمان عرض میكنیم:
تمامی مواهب مادی و معنوی كه در زندگی از آن‌ها برخورداریم، به جهت دعای شما نصیبمان شده، هر دفع بلایی كه در زندگی ما صورت گرفته و هر توفیق طاعتی كه ارزانی‌مان شده، به لطف شما بوده است.
شناخت وظایف
مولا جان! اگر ما را به عنوان عبد بپذیرید، باید وظایف و مسؤلیت‌های‌مان را بشناسیم تا هر زمان و در هر مكان به انجام كاری مشغول باشیم كه مورد نظر و رضایت شماست.
آقا جان! ما نه مولایمان را می‌بینیم و نه صدای مباركش را می‌شنویم، خودتان به ما الهام كنید چه وظیفه‌ای داریم و هر زمان باید برای هر یك از دوستان و شیعیان شما چه خدمتی را ارائه دهیم.
مولاجان! نپسندید كه به عنوان عبد بر سر سفره لطف و احسان مولایمان باشیم، ولی در جهت خدمت به او و جلب رضایت او كاری انجام ندهیم.
نپسندید نسبت به اذیت‌های شما در پس پرده غیبت بی‌تفاوت باشیم و برای فراهم شدن مقدمات ظهور شما اقدامی نكنیم.
جایگاه امام در عالم
به عنوان بنده امام عصر عجّل‌الله‌فرجه، از حضرت درخواست میكنیم تا دعای‌مان كنند در كنار خدمت و ایفای مسئولیت، چشم دل‌مان به حقایق باز شود و جایگاه خاص امام‌مان را در عالم مشاهده كنیم.
نقل است كه روزی قنبر، غلام امیرالمؤمنین علیه‌السلام وارد خانه شد و از فضه پرسید: مولایم كجاست؟ فضه پاسخ داد: «مولای فی السماء یحیی من یشاء و یمیت من یشاء و یرزق من یشاء»
«مولایم! در آسمان است. هر كه را بخواهد زنده می‌كند و هر كه را بخواهد می‌میراند، و به هر كس بخواهد روزی می‌دهد.»
پس از بازگشت امیرالمؤمنین علیه‌السلام به منزل، قنبر به حضرت گفت: مولایم! این زن كافر در مورد شما چنین می‌گوید. «و حرف‌های فضه را نقل كرد.»
امیرالمؤمنین علیه‌السلام دستی به چشم او كشیدند و او هم توانست مانند فضّه جایگاه ولایتی ایشان را مشاهده كند.
به مولایمان عرض میكنیم:
مولا جان! حال كه برای عبد بودن به ما حواله داده‌اید، دستی بر چشم‌های‌مان بكشید و به دل‌های‌مان نظری كنید تا به جایگاه شما واقف شویم، با همه وجود در خدمت و در حال اطاعت امام‌مان بوده و خلاف خواسته و رضایت او قول و عملی نداشته باشیم.
سهم امام از شرافت؟
در دعای ندبه می‌خوانیم:
«بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ نَصِیفِ شَرَفٍ لَا یسَاوَى»
«جانم فدای تو، نصیف شرفی كه همتایی ندارد.»
گویا خداوند نیمی از شرافت را در كل عالم به امام زمان عجّل‌الله‌فرجه داده و نصف دیگر شرافت بین همه مخلوقات تقسیم شده است. البته سهمی از شرافت كه متعلق به امام زمان عجّل‌الله‌فرجه است با نیمه دیگری كه بین مخلوقات شریف تقسیم شده قابل مقایسه نیست.
همه شرافت‌مندان از ابتدای تاریخ تا انتهای دنیا، خیرشان كمتر از خیری است كه به جهت شرافت امام عصر عجّل‌الله‌فرجه به خلایق می‌رسد.
به همه ما اجازه داده شده عبدِ چنین امام شریفی باشیم. اگر به میزان شرافت مولایمان پی ببریم دیگر حاضر نیستیم عبد غیر او شویم.
اگر در شمار بندگان او باشیم و در محضر او به خدمت و عرض ادب مشغول شویم، شرافتی خاص و فراوان نصیبمان می‌شود. اگر عبد مولای شریف باشیم روسیاهی، ذلت و عجز از ما دور شده و به انسان متفاوتی تبدیل می‌شویم.
رام شدن هر سختی
در دعای «یا مَنْ تُحَلُ بِهِ عُقَدُ الْمَكَارِه»[5] به خدای متعال عرض میكنیم:
«ذَلَّتْ لِقُدْرَتِكَ الصِّعَاب»
«در برابر قدرت تو هر چیز سخت، نرم می‌شود.»
امام عصر عجّل‌الله‌فرجه به اذن حق در میان مخلوقات این جایگاه را داراست.
به امام عصر عجّل‌الله‌فرجه عرض میكنیم:
مولا جان! برای شما امر سختی وجود ندارد. هر سختی در برابر شما رام است.
حضرت داود با دستانش آهن را نرم می‌كرد، مقام داود نبی كجا و مقام شما كجا؟
شما جلوه قدرت الله هستی و می‌‌توانی با یك اشاره، با یك نگاه، همه سختی‌های زندگی‌مان را مرتفع كنی.
خدای متعال سبب ساز است و سببی كه برای رفع امور صعب زندگی ما قرار داده، وجود مقدس امام زمان عجّل‌الله‌فرجه می‌باشد. هر شرّی از ما دفع شده و هر خیری در زندگی ما جریان پیدا كرده، با وساطت امام عصر عجّل‌الله‌فرجه است.
مراقب باشیم از حضرت غافل نشویم و به سبب جهالت‌مان، در سختی‌ها و مشكلات سراغ غیر امام عجّل‌الله‌فرجه نرویم، چرا كه همه اسباب به لطف و عنایت او برایمان فراهم می‌شود.
تاریخ جلسه: 95/10/15 ـ جلسه 7
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] بحارالانوار، ج99، ص154
[2] المزار، ص206
[3] بحارالانوار، ج99، ص99
[4] زادالمعاد، مفتاح الجنان، ص423
[5] صحیفه سجادیه، ص52
