مقدمه
وجود مقدس حضرت ولی‌عصر عجّل‌الله‌فرجه همواره در حال جلوه‌گری است. برآنیم تا از قلب و دل خود غبار غفلت و جهالت را بزداییم تا شاید جلوه‌گری حضرت باشیم.
بر این باوریم که با افزایش معرفت به امام علیه‌السلام، انس و قرب و محبت‌مان به ایشان افزون شده و رد پای حضرت در گوشه گوشه زندگی‌مان یافت می شود. در این صورت از امنیتی خاص برخوردار شده و موفقیت‌های بی‌پایان را دریافت می‌کنیم.
«وَ فَازَ مَنْ تَمَسَّكَ بِكُمْ وَ أَمِنَ مَنْ لَجَأَ إِلَيْكُمْ»[1] با توجه به حضرت، آرامش روحی و روانی بر ما حاکم شده و از هر نوع تشویش و تفرق و اضطراب دور می‌شویم. از سوی دیگر، به میزانی که به حضرت نزدیک می‌شویم هویت گم شده خود را پیدا می کنیم.
قرار گرفتن در زمره بهترین دوستان و شیعیان حضرت
در دعای روز عرفه که از امام سجاد علیه‌السلام نقل شده است، می‌گوییم:
«وَ اجْعَلْنِي مِنْ خِيَارِ مَوَالِيهِ وَ شِيعَتِهِ أَشَدَّهُمْ حُبّاً وَ أَطْوَعَهُمْ لَهُ طَوْعاً وَ أَنْفَذَهُمْ لِأَمْرِهِ وَ أَسْرَعَهُمْ إِلَى مَرْضَاتِهِ وَ أَقْبَلَهُمْ لِقَوْلِهِ وَ أَقْوَمَهُمْ بِأَمْرِهِ وَ ارْزُقْنِي الشَّهَادَةَ بَيْنَ يَدَيْهِ»[2]
این دعا قابلیت بی‌نهایت ما را نشان می‌دهد. از خداوند درخواست کنیم که «مرا در شمار بهترین دوستان و شیعیان حضرت قرار ده.»
سپس خصوصیات بهترین موالی و شیعیان ذکر می شود:
«أَشَدَّهُمْ حُبّاً» بیش از دیگران امامش را دوست دارد.
«وَ أَطْوَعَهُمْ لَهُ طَوْعاً» از دیگران مطیع‌تر است و اوامر امام را با میل و رغبت فوق العاده انجام می‌دهد.
«وَ أَنْفَذَهُمْ لِأَمْرِهِ» فرمان امام را بیش از بقیه نافذ می‌داند و در اوامر او هیچ چون و چرایی ندارد.
«وَ أَسْرَعَهُمْ إِلَى مَرْضَاتِهِ» سریع‌تر از دیگران طالب رضایت امام است.
«وَ أَقْبَلَهُمْ لِقَوْلِهِ» از بقیه دوستان بیشتر به قول امام عمل می‌کند.
«وَ أَقْوَمَهُمْ بِأَمْرِهِ» بیش از دیگران فرمان او را اجرا می‌کند
«وَ ارزُقنی شَهادَةَ بَینَ یَدَیه حَتَّى أَلْقَاكَ وَ أَنْتَ عَنِّي رَاض»؛«خدایا شهادت در پیشگاه او را روزی‌ام کن تا تو را ملاقات کنم در حالی‌که از من خوشنود هستی.»
فردی که این گونه محبّ و شیعه باشد، اگر در بستر هم بمیرد، شهید محسوب می شود، زیرا رضایت الهی را کسب کرده است. (توصیه می شود این دعا را در قنوت و سجده بخوانید.)
خوشی در زمان ظهور
در اعمال سرداب می‌خوانیم:
«وَ أَذِقْنِي طَعْمَ فَرْحَتِهِ وَ أَلْبِسْنِي ثَوْبَ بَهْجَتِهِ وَ أَحْضِرْنِي مَعَهُ لِبَيْعَتِهِ وَ تَأْكِيدِ عَقْدِهِ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ عِنْدَ بَيْتِكَ الْحَرَام »[3]
«خدایا طعم خوشی امام را به من بچشان. (در زمان غیبت، همواره یاد حضرت با دلتنگی همراه است. می خواهم در روزگار ظهور، طعم خوشی امامم را بچشم.) و لباس بهجت و سرور او را بر تن من بپوشان، و برای بیعت و محکم کردن عهد و پیمان، در مکه و بین رکن و مقام مرا در محضر او حاضر کن»
لازمه خوشی در زمان ظهور، تسلیم بودن در برابر خواست امام است. تصور کنید پس از ظهور، حضرت اوامر و مطالباتی داشته باشند که به منافع و موقعیت‌های شخصی شما لطمه بزند. آیا به جهت این امور کام‌تان تلخ می‌شود یا پسند امام را به منافع و امیال شخصی خود ترجیح می‌دهید؟ اگر خوشی امام آنقدر برایمان حائز اهمیت باشد که در کنار آن به هیچ امر دیگری اهمیت ندهیم، می‌توانیم در روزگار ظهور خوش باشیم.
توجه کنید که در این دعا هیچ فعلی را به خود نسبت نمی‌دهیم. از خدا نمی‌خواهیم ما را موفق کند که طعم خوشی امام را بچشیم و… بلکه تحقق همه درخواست‌ها را از خدای سبحان طلب می کنیم. « أذِقْنِي، ألْبِسْنِي، أحْضِرْنِي».
در حقیقت، در پرتو ارتباطی صحیح با حضرت ولی‌عصر عجّل‌الله‌فرجه و کسب معرفتی صحیح نسبت به امام، فرد به توحید افعالی می رسد.
درخواست ثابت قدمی در محضر حضرت ولی‌عصر (عج)
در ادامه دعای سرداب عرض می‌کنیم:
«وَ وَفِّقْنِي يَا رَبِّ لِلْقِيَامِ بِطَاعَتِهِ وَ الْمَثْوَى فِي خِدْمَتِهِ وَ الْمَكْثِ فِي دَوْلَتِهِ وَ اجْتِنَابِ مَعْصِيَتِه»[4]
«خدایا مرا موفق کن در جایگاه خدمت به او مستقر باشم (همواره در خدمت باشم، نه زمان‌هایی محدود و موقّت)، در دولت او درنگ کنم و از نافرمانی او اجتناب ورزم.»
در این عبارت می‌خواهم در شمار کسانی باشم که هیچ‌گاه مورد عتاب حضرت قرار نگیرم و از محضرشان رانده نشوم. می‌خواهم جزو ثابت‌قدمانی باشم که ادب حضور را رعایت می‌کنند و در کنار امام‌شان ماندگار می‌شوند.
نکته قابل تأمل دیگر این است که می‌خواهم از نافرمانی حضرت دور باشم، نمی‌گویم از معصیت خدا اجتناب کنم! این دعا حاکی از این حقیقت است که نافرمانی حضرت، نافرمانی خدای سبحان محسوب می شود، زیرا امام خلیفه کامله خداست.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام شماری از اصحاب‌شان را برای مسئولیت‌های مختلف نصب کردند، و زمانی به جهت خلافها و جرم‌هایی که مرتکب شدند، آنها را عزل نمودند.
- در این بخش دعا از خداوند تقاضا می کنیم از هیچ امر حضرت تخطی نداشته باشیم و نسبت به هیچ امری اعتراض نکنیم تا امام ما را در حریم خود نگه دارند.
سلوک بر مبنای اعتدال
در بخشی از دعای « اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي نَفْسَكَ…» که در زمان غیبت خوانده می‌شود به خدای سبحان عرض می‌کنیم:
«فَقَوِّ قُلُوبَنَا عَلَى الْإِيمَانِ بِهِ حَتَّى تَسْلُكَ بِنَا عَلَى يَدِهِ مِنْهَاجَ الْهُدَى وَ الْحُجَّةَ الْعُظْمَى وَ الطَّرِيقَةَ الْوُسْطَى»[5]
«پس دل‌های ما را بر ایمان به او نیرومند ساز تا به دست او ما را در مسير هدايت، و حجّت کبری، و راه ميانه‌تر ببری»
خدایا سلوک ما را به دست اماممان قرار ده.
دستم بگرفت و پابه پا برد تا شیوه راه رفتن آموخت.
سلوک به دست امام چگونه سلوکی است؟ سلوکی بر مبنای اعتدال.
تاریخ جلسه:97/10/12 ـ بخش هشتم
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] من لا یحضره الفقیه ج2، ص 613
[2] صحیفه سجادیه، دعای روز عرفه
[3] دانشنامه امام مهدی ج6، ص432 / بحارالأنوار، ج99،ص88
[4] بحارالأنوار، ج99،ص88
[5] دانشنامه امام مهدی ج6، ص 258 / کمال الدین و تمام النعمۀ، ج2، ص513
