مقدمه
خدای سبحان خطاب به بندگان می‌فرماید:«فَاذْكُرُوني أَذْكُرْكُمْ»[1]؛ «شما به من توجه کنید تا من هم توجه به شما بکنم.»
وجود مقدس حضرت ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه خلیفه کامله الهی است، باور کنیم که هر زمان به ایشان توجه خاص داشته باشیم، مورد توجه خاص حضرت قرار می‌گیریم.
اشتیاق به حضرت ولیعصر (عج) عامل پیشرفت معنوی و عصمت از گناه
در دعای ندبه می‌خوانیم:
«نَحْنُ عَبِيدُكَ التَّائِقُونَ إِلَى وَلِيِّكَ الْمُذَكِّرِ بِكَ وَ بِنَبِيِّكَ، خَلَقْتَهُ لَنَا عِصْمَةً وَ مَلَاذا، وَ أَقَمْتَهُ لَنَا قِوَاماً»
«خدایا! ما بندگانی هستیم که مشتاق ولیّ تو هستیم که ما را به یاد تو و پیامبرت می‌اندازد، او را خلق کردی تا موجب عصمت ما و پناهگاه ما باشد، او را موجب قوام زندگی ما قرار دادی»
«تائق» به معنی مشتاقی است که از شدت شوق از جای خود کنده می‌شود، و این حالت نشانی از شدّت اشتیاق انسان است. میزان شوق ما به «ولی خدا» باید به نحوی باشد که از جای خود جدا شویم، یعنی اشتیاق ما موجب حرکت و هجرت‌مان شود. نه حرکتی که صرفاً ظاهری و صوری باشد، بلکه حرکتی که با پیشرفتی معنوی همراه باشد.
در ادامه می‌گوییم:«الْمُذَكِّرِ بِكَ وَ بِنَبِيِّكَ، خَلَقْتَهُ لَنَا عِصْمَةً وَ مَلَاذا»؛ «ما مشتاق ولی تو هستیم که ما را به یاد تو و پیامبرت می‌اندازد، او را خلق کردی تا موجب عصمت ما و پناهگاه ما باشد.»
«عصمت» یعنی «مصونیت از معصیت». وجود مقدّس امام عصر عجّل‌الله‌فرجه هم مایه مصونیت ما از گناه و هم پناه ماست.
به میزانی که شوق به حضرت و عشق نسبت به او در وجود ما افزون شود، به همان میزان از عنایت حضرت بهره‌مند شده و از معاصی به دور می‌مانیم. در حقیقت وقتی در پناه امام قرار می‌گیریم، شیطان نمی‌تواند بر ما غلبه کند، و مصونیت از معصیت برایمان حاصل می‌شود.
در ادامه دعا درخواست می کنیم :
«وَ أَقَمْتَهُ لَنَا قِوَاماً»
«او را موجب قوام زندگی ما قرار دادی»
اگر فردی در زندگی خود در معیت امام عجّل‌الله‌فرجه باشد، اهل قعود نیست، در مسیر بندگی متوقف نیست، و خیمه دیانت او افراشته شده است.
دوری از ابتلائات با پیوست به امام زمان (عج)
در دعایی از خداوند درخواست می‌کنیم:
«وَ لَا تَبْتَلِنَا فِي أَمْرِهِ بِالسَّأْمَةِ وَ الْكَسَلِ وَ الْفَتْرَةِ وَ الْفَشَل»
«خدایا در امر حضرت ولیعصر عجّل الله‌فرجه ما را به خستگی و کسالت و سستی و بی‌حالی گرفتار مکن»
در پرتو شناخت امام زمان عجّل‌الله‌فرجه، در حقیقت به توان بی‌نهایت خود واقف می‌شویم. وقتی قوام زندگی ما به واسطه وجود مقدس امام عصر عجّل‌الله‌فرجه باشد، می‌توانیم همواره در حال امتثال اوامر مولا و ترک نواهی او باشیم و بسیار فعّال و پویا مسیر بندگی را بپیمائیم.
هر کس با امام عجّل‌الله‌فرجه همراه باشد زندگی‌اش سامان می‌یابد و از خستگی و ناتوانی به دور می‌ماند.
هر زمان که تابش خورشید ولایت را بیشتر در زندگی‌مان احساس می‌کنیم (مانند محرّم یا ایّام فاطمیه) قدرت روحی و جسمی‌مان بیشتر، و توان‌مان مضاعف می‌شود. و زمان‌هایی که از اولیاءالله دوریم، گرفتار بی‌حوصلگی و تنبلی و سستی می شویم. اینها از ابتلائاتی است که زندگی ما را تهدید می‌کند. به میزانی که فردِ منتظر به امامش پیوست داشته باشد و خود را در پناه حضرت قرار دهد از این ابتلائات به دور می‌ماند.
حضرت ولیعصر (عج)، وجه کریم خدا
در دعای ندبه درخواست می‌کنیم:
«وَ أَقْبِلْ إِلَيْنَا بِوَجْهِكَ الْكَرِيمِ، … نَسْتَكْمِلُ بِهَا الْكَرَامَةَ عِنْدَك»
«با وجه کریم خودت به ما اقبال و توجه بفرمای… تا ما با آن نظر لطف، کرامت نزد تو را به کمال برسانیم.»
منشور زندگی ما با ولایت حضرت ولیعصر علیه‌السلام تدوین می‌شود. حضرت مهدی عجّل‌الله‌فرجه وجه کریم خداست. اگر امام زمان عجّل‌الله‌فرجه به زندگی ما توجه کند، مورد اکرام قرار گرفته و از اعتبار خاصی بهره‌مند می‌شویم و با تحقق این امر، از گناه و غفلت به دور می‌مانیم، زیرا خدای سبحان کسی را که تحت سلطه شیطان بوده، و بنده‌ای عاصی و غافل باشد اکرام نمی‌کند. به همین جهت از خدای متعال درخواست می‌کنیم که نگاه و نظر ولی الله بر زندگی ما باشد.
«تَرْزُقُنَا بِهَا كَرَامَةَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ»[2]
«خدایا به جهت دولت کریمه حضرت ولیعصر عجّل‌الله‌فرجه کرامت دنیا و آخرت را نصیب ما بفرما.»
اگر کرامت دنیا و عقبی نصیب‌مان شود، نه گرفتار رذائل اخلاقی خواهیم بود، نه محتاج غیرخدا، و نه ذلیل و اسیر شیطان.
در زمینه کرامت، دعای دیگری داریم که از ادعیه قنوت امام حسن عسکری علیه‌السلام است:
«فَأْتِنَا مِنْ أَمْرِنَا عَلَى حَسَبِ كَرَمِك»[3]
«خدایا! در اموری که به عهده می گیری بر اساس کرم خود با من برخورد کن. (نه با عدل خود)»
همه ما محتاج اکرام خداوند هستیم، و باور داریم از ابتدا توسط حضرت حق تکریم شده‌ایم: «لَقَد کَرَّمنا بنی آدم». و حال که به جهت جهالت‌ها و معصیت‌ها گرفتار بی‌حرمتی شده‌ایم، از خداوند کرمش را تمنّا می کنیم.
در دعای بعد از نماز صبح (اللّهم بلّغ مولای صاحب الزّمان…)، به خدای سبحان عرض می‌کنیم:
«اللَّهُمَّ فَكَمَا شَرَّفْتَنِي بِهَذَا التَّشْرِيفِ، وَ فَضَّلْتَنِي بِهَذِهِ الْفَضِيلَةِ، وَ خَصَصْتَنِي بِهَذِهِ النِّعْمَةِ»
یکی از بزرگترین امتیازات زندگی ما شرافت، تکریم و فضیلتی است که خدای سبحان نصیب ما کرده، از نعمتی اختصاصی برخورداریم که بسیاری افراد از آن بی‌بهره اند: نعمت ارتباط دائم با حضرت ولیعصر عجّل‌الله‌فرجه.
«اللّهم انّی اجَدِّدُ فی هذا الیَوم وَ فی کلّ یَوم عَهداً و عَقداً و بَیعةً لَه فی رقبتی»
«خدایا! امروز و هر روز عهد و پیمان و بیعتی را که برای ولیعصر عجل الله فرجه بر گردن من است، تجدید می کنم»
خدای متعال کرامتی خاص نصیب ما کرده و اجازه داده هر روز با امام‌مان تجدید عهد کنیم و ارتباطی تازه و نو برقرار نماییم.
اگر فردی با ما رابطه داشته باشد و از این ارتباط سوءاستفاده کند، با او قطع رابطه می‌کنیم. عمری است که از ارتباط با امام زمان عجّل‌الله‌فرجه سوءاستفاده کرده‌ایم، ولی حضرت ما را طرد نمی‌کنند. ولیعصر عجّل‌الله‌فرجه هر روز کریمانه ما را می‌پذ‌یرند و به حضور می‌طلبند.
در انتهای این دعا، کار نمادینی انجام می‌دهیم. توصیه شده که به عنوان بیعت با امام عصر عجّل‌الله‌فرجه یک دست‌مان را به دست دیگرمان بدهیم.
این امر عزتی است که خداوند از طریق امام نصیب ما کرده است. در آداب معاشرت، بنا بر این است که ابتدا بزرگ‌تر دست دراز کند، گویا امام عصر عجّل‌الله‌فرجه در عالم معنا دست خود را به سوی ما دراز می‌کنند و اجازه می‌دهند با حضرت دست داده و تجدید بیعت نماییم.
این امر نشان‌دهنده لطف امام نسبت به ماست. ما را با نهایت حقارت‌مان، تکریم می‌کند و تحویل می‌گیرد.
فرد بزرگ‌تر هر زمان به خانه کوچک‌تر از خود سر می‌زند، دست خالی نمی‌رود. ولیعصر عجّل‌الله‌فرجه بزرگ‌تر کریمی است که دو عالم در دست اوست. مگر می‌شود حضرت هر روز دستش را برای بیعت ما پیش آورد و دست خالی باشد؟ هیهات!
چقدر خدای سبحان به ما قابلیّت داده است! هر صبح زائر امام‌مان می‌شویم و در تجدید بیعت با او، عنایات، کمالات و توفیقات بسیار روزی‌مان می شود.
چه مستی است ندانم که رو به ما آورد که بود ساقی و این باده از کجا آورد[4]
تاریخ جلسه:97/10/26 ـ جلسه 9
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] سوره بقره، آیه 152
[2] دانشنامه امام مهدی، ج2، ص 162/ مفاتیح الجنان، فرازی از دعای افتتاح
[3] دانشنامه امام مهدی، ج6، ص100
[4] حافظ
