یکی از درخواست‌های بنده از خدای سبحان در روز عرفه این است:
«الهی… لَا تَجْعَلْنِي عِظَةً لِمَنِ اتَّعَظَ»
«خدایا… مرا من را مایه موعظه کسانی که وعظ‌پذیر هستند قرار نده!»
ما همیشه در درخواست‌هایمان از خدا می‌خواهیم در خوبی‌ها مقتدای دیگران باشیم:
«…وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقينَ إِماما»[1]
«…خدایا! ما را پيشواى پرهيزگاران قرار بده»
در این فراز بنده از خدا می‌خواهد اعمال و رفتارش به گونه‌ایی نباشد که افراد با دیدن او، از آن اعمال و رفتار پرهیز کرده، پند گرفته و تصمیم بگیرند خلاف آن حرکت را انجام دهند.
مثلا این‌گونه نباشد که فرد اهل ناشکری باشد و به دلیل ناشکری، وضعیت زندگی‌اش به گونه‌ایی شود که افراد با دیدن آن وضعیت، از ناشکری پرهیز کنند.
بنده از خدا می‌خواهد داستان «ادب را از که آموختی؛ از بی‌ادبان» مصداق او نباشد، که افراد با دیدن او به آداب رو بیاورند.
درخواست دیگری که بنده در این روز از خداوند دارد؛ آن است که:
«وَ لَا نَكَالًا لِمَنِ اعْتَبَرَ»
«خدایا! من را مایه عبرت کسانی که اهل عبرت گرفتن هستند قرار نده»
نکول یعنی امتناع (نَکَلَ: مَنَعَ) بنده از خدا می‌خواهد موجب اعراض اهل عبرت نباشد؛ اعراض از اینکه مثل او باشند.
تفاوت اهل وعظ با اهل عبرت:
اهل وعظ کسانی هستند که موعظه را می‌شنوند اما ممکن است در آن بمانند.
اهل عبرت کسانی هستند که ضمن مشاهده امور و عبرت گرفتن از آن‌ها، در آن واقعه نمی‌مانند بلکه از آن به زندگی خود عبور کرده و وضعیت خود را بررسی می‌کنند که نکند گرفتار آن مسئله باشند.
تاریخ جلسه: 97/8/21- جلسه 5
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] سوره مبارکه فرقان، آیه74
