یکی از درخواست‌های بنده از خدای سبحان در روز عرفه این است:
«وَ لَا فِتْنَةً لِمَنْ نَظَرَ»
«خدایا! مرا مایه مفتون شدن اهل دقت و نظر قرار نده»
در این فراز بنده از خدای سبحان می‌خواهد که به گونه‌ایی نباشد که افراد با دیدن او، از خداوند دور شده و گرفتار او شوند. بلکه باید افراد در کنار هم، به گونه‌ایی رفتار کنند که هر یک برای دیگری رسانای به سوی خدا باشند؛ نه آن که اسیر یکدیگر شوند.
معنای دیگری برای فتنه در نظر گرفته شده و آن این است که بنده از خدای سبحان می‌خواهد وضعیتش مورد حسادت و چشم زخم دیگران نباشد.
گاهی خود فرد با افراط در برخی مسائل، توجه دیگران را به خود جلب کرده و به این گونه زمینه چشم خوردن خود را فراهم می‌کند. اسلام، در همه امور افراد را به رعایت اعتدال دعوت می‌کند تا از پیامدهای این چنینی جلوگیری شود.
حسادت افراد الزاما نشانه بد بودن آن‌ها نیست؛ گاهی رفتار و گفتار خود فرد به گونه‌ایی بوده که زمینه‌ساز حسادت دیگران شده و باعث شده آن‌ها خواستار زوال نعمت او شوند.
البته گاهی برخی افراد در عین دارائی‌شان، تواضع و بذل و بخشش دارند و در دل ذره‌ایی فخرفروشی یا خودنمایی ندارند؛ همین مسئله مانع چشم خوردن یا مورد حسادت قرار گرفتن می‌شود. امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمایند:
«وَ بِالتَّوَاضُعِ تَتِمُ النِّعْمَة»[1]
«و با فروتنى نعمت تمام می‌شود»
اگر فرد دارائی‌های خود را در راه خدا به مصرف درست برساند، نه تنها دیگران مفتون داشته‌های او نمی‌شوند، بلکه برای افزونی توفیقات او نیز دعا می‌کنند.
تاریخ جلسه: 97/8/21 ـ جلسه 5
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] نهج‌البلاغه مرحوم فیض الاسلام، حکمت 215
