مهمانی خدا

شادمانی دعوت به مهمانی ماه خدا

 

برای ورود به ماه مبارک رمضان باید خدای سبحان را سپاسگزار بود که هر یک از ما را مورد عنایت خاص قرار داده و ناباورانه توفیق حضور در ضیافتی عرشی را عنایت فرمود. ضیافتی که در بدو حضور اعتراف می‌‌شود که، سنخیتی با میهمانان نورانی این ضیافت نداشته و تنها فضل و رحمت حق، بدرقه یکایک میهمانان این ماه شده است. حضور در این ضیافت به نحوی است که اگر در عالم ملکوت، آیینه‌ای به دست میهمان داده شود تا خود را ببیند، خود را نخواهد شناخت. زیرا به محض ورود به این مهمانی، به حدّی نورانیت و اتصاف به صفات الهی بر او بار می شود که مهمان خودش هم نمی تواند خود را بشناسد.

شور و شوق ورود به این مهمانی وصف ناپذیر است. فضای بهشت هم در ماه مبارک رمضان عوض می شود. حورالعین در بهشت ملاحظه می کنند که هم، آهنگ خاصی به گوششان رسیده و هم نسیم خاصی می وزد. آنان از یکدیگر سوال می کنند چه اتفاقی افتاده است؟ و پاسخ می شنوند که ماه رمضان، ماه مهمانی خدای سبحان فرا رسیده است.

مهمانان این ماه در جشن بزرگان دعوت شده اند و این امر بسیار شادی آور و مسرّت بخش است. در جشنی که اولیاء، انبیاء، شهدا، صالحین و صدیقین حضور دارند.

اگر به مجرم و معصیت کاری بگویند برو در صف این خوبان و کنار این بزرگان بنشین، آیا خوشحالی ندارد؟

حضور در مجامع خیر، و همنشینی با خوبان، موجب می‌شود انسان با سهولت از عیوبش جدا گردیده و تطهیر شود. گویا نوعی جراحیِ بدون درد است.

 

گزیده ای از دیدگاه سید بن طاووس به ماه مبارک رمضان

 

آغاز سال عبادی

 

به فرموده مرحوم سید بن طاووس ماه مبارک رمضان، آغاز سال عبادیِ بندگان است و در این آغاز سال باید قرار بر این گذاشت که اعمال با بهترین کیفیت واقع شود.

خشت اول گر نهد معمار کج                     تا ثریا می رود دیوار کج

ایشان اشاره می فرمایند: هر روزی که آغاز ماه رمضان و آغاز سال عبادی شما بود، ارتباط خاصی با صاحب و میزبان آن روز برقرار کنید تا در طول سال، ایشان حامی شما باشند و شما را در مقابل آسیب ها، وساطت و محفوظ نمایند.

و دیگر آنکه مراقبه خاصی داشته باشید تا اعمال، سالم و  نیت، خالص انجام شود و کیفیت به همان نحوی که شارع مطالبه کرده، واقع شود.

 

تقسیم بندی روزه داران از نگاه سیدبن طاووس

 

سید بن طاووس روزه داران را به چند گروه تقسیم کرده است.

وارد شوندگان در ماه مبارک رمضان، به اعتبار خوردنی ها و آشامیدنی‌هایی که از افطار تا سحر مصرف می کنند چند گروه‌اند.

 یک گروه، افطار و سحرشان حرام است. مانند کسی‌که می خواهد حج مشرف شود اما شترش با علف حرام تغذیه کرده است؛ یعنی مرکبش غصبی بوده و به دلیل غصب، از حقیقت حج بهره مند نمی‌گردد.

گروه دوم کسانی هستند که غذایشان حلال مخلوط به حرام است ، مانند کسی‌که در حج بخشی از علوفه‌ی شترش حرام است و بخشی حلال است، باز هم بدلیل مانع، از نورانیت حج بهره‌مند نمی‌شود.

دسته سوم از روزه‌داران کسانی هستند که نمی‌دانند غذایشان حرام و یا مخلوط به حرام بوده، در‌حالیکه چنین است. و تمام کسانی که در این مال حرام، حقی به عهده ایشان داشته، باید حقشان پرداخت شود. یعنی آنها در ثواب روزه این فرد شریک‌اند و او تنها، بخشی از ثواب روزه‌ی خویش را می‌تواند دریافت نماید.

دسته چهارم کسانی هستند که غذایشان حلال بوده ولی مانند چهارپایانی هستند که صرفاً برای ارضای شهوت خود غذا می‌خورند، از نگاه سیدبن طاووس، این گروه مانند افرادی هستند که بر پادشاهی وارد شدند و پادشاه قصد آن داشته که با آنان همنشین شده و اکرامشان نموده و با آنها مکالمه داشته باشد. اما این گروه از این امر غافل بوده و به همین جهت، ادب لازم را رعایت ننموده و همه‌ی مشغولیتشان صرف خوردنی‌ها و آشامیدنی‌های این ضیافت است. پس یقیناً در زمره‌ی مقربین پادشاه قرار نمی‌گیرند. زیرا اینها حضور در محضر او را طلب نکرده و تنها قصدشان این بوده که در قصر ملوکانه ی پادشاه، طعام متفاوتی بخورند. بنابر‌این پادشاه از اینها راضی نبوده چون به دعوت او دست رد زدند. این گروه بعد از پایان ضیافت، احساس خوبی ندارند؛ زیرا می بینند که عده ای از میهمانان در زمره ی مقربیّن قرار گرفته و خود، ناکام ماندند.

دسته پنجم کسانی هستند که وقتی وارد این ضیافت می شوند مراقبه داشته و می دانند مشمول بالاترین اکرام خدای متعال شده اند،  و نیز می دانند که این ضیافت در طول سال، فقط یک مرتبه برگزار شده و امتیازاتی که در این ضیافت ممکن است کسب شود، در هیچ زمان، به این مقدار، قابل اکتساب نیست . اینها از اکرام خاص خدای سبحان بهره مند گشته خدای سبحان انیس و جلیس آنان شده و آنها هم کلیم و حبیب خدا می شوند. و در نهایت در زمره ی مقربین قرار می گیرند.

دسته ششم  گروهی هستند که در بعضی از زمان ها مثل گروه قبل، مراقبه و ادب و حضور دارند و در بعضی از زمان ها غافل اند، ایشان به اندازه ی حضورشان امتیاز دریافت کرده و به اندازه ی غفلتشان، کسر امتیاز دارند. آنچه که دردناک است این است که این خطر وجود دارد که اینها با عتاب الهی مواجه شوند. زیرا ادراک و معرفت حضور را داشته اند و غفلت را گویا خود، انتخاب کرده اند.

 

«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»