مقدمه
شایستگی اجتماعی به معنای برخوردار بودن از دانش‌ها و مهارت‌ها و توانمندی‌هایی که موجب ارتقاء فرد از سطح متوسط اجتماعی می‌شود؛ می‌باشد. شایستگی اجتماعی هدف نیست؛ بلکه وسیله‌ای برای رسیدن به هدف اصلی یعنی قرب به خدا و بندگی می‌باشد. شایستگی اجتماعی به عنوان ابزاری برای سلوک هر چه بهتر و آسان‌تر لازم است.
شایستگی اجتماعی به معنای برتری از سطح مقبول و معمول جامعه است.
در بستر نهج البلاغه و در کنار سفره معرفتی امیرالمؤمنین علیه‌السلام بحث را پیگیری کرده و راهکارهای کسب شایستگی اجتماعی را بیان می‌کنیم:
15)وظیفه‌شناسی، عامل کسب شایستگی اجتماعی
«مَنْ قَصَّرَ فِی الْعَمَلِ ابْتُلِی بِالْهَمِّ»[1]
«آن كس كه در عمل كوتاهى كند دچار اندوه گردد»
یکی از عوامل ایجاد غصه و اندوه «کوتاهی و مسامحه در انجام وظایف و مسئولیت‌ها» است. کم‌کاری ریشه اندوه و اندوه نماد ناتوانی و مانع شایستگی اجتماعی است. در نتیجه فردی که در انجام وظایف خود کوتاهی کند؛ احساسات، او را از تفکر، تدبیر و اقدام عملی باز داشته و به همین دلیل توانایی حل مشکلات و رفع غصه‌ها را ندارد؛ در نتیجه از «شایستگی اجتماعی» بهره‌مند نخواهد شد.
برای کسب شایستگی اجتماعی، بایستی در انجام وظایف خود کوشا بوده و به نیکی آن‌ها را انجام دهیم. همچنین اگر بر اثر کوتاهی‌های سابق، اکنون گرفتار اندوه و مشکلات شده‌ایم؛ آن‌ها را قابل برطرف شدن دانسته و با توکل به خدا، تدبیر آگاهانه و حرکت عاقلانه اقدام به رفع آن نمائیم.
تاریخ جلسه: 98/5/1 ـ جلسه 4
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] نهج‌البلاغه (مرحوم فیض‌الاسلام)، حکمت 122
