یکی از درخواست‌های بنده از خدای سبحان در روز عرفه این است:
«وَ ضَعْنِی إِذَا خَلَوْتُ بِكَ وَ ارْفَعْنِی بَینَ عِبَادِكَ»
«خدایا! هنگامی که با تو خلوت می‌کنم مرا متواضع قرار بده و در میان بندگانت رفعت بخش!»
تواضع در محضر خدا و رفعت بین مردم
بنده درخواست می‌کند وقتی در محضر خدای خویش قرار می‌گیرد؛ بداند هیچ‌هیچ است اما در میان مردم رفعت داشته باشد.
در قرآن کریم، لازمه رفعت میان مردم، ایمان و علم بیان شده است:
«…یرْفَعِ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ الَّذینَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجاتٍ…»[1]
«…خداوند كسانى را كه ایمان آوردهاند و كسانى را كه علم به آنان داده شده در درجات عظیمى بالا می‌برد…»
در حقیقت در این فراز، بنده از خداوند علم و ایمانی درخواست می‌کند که به واسطه آن رفعتی بین مردم داشته باشد. از طرفی همین ایمان و علم موجب می‌شود این فرد در پیشگاه الهی تواضع داشته باشد.
در نتیجه کسی که اهل معصیت و جاهل باشد رفعت خود را در میان مردم از دست داده و در محضر خداوند نیز خضوع و خشوعی ندارد.
همان‌طور که فردی که در ارتفاعی قرار می‌گیرد؛ اشراف بر اطراف خویش پیدا کرده و امور را کوچک و ناچیز می‌بیند؛ همان‌گونه زمانی که شخصیت انسان رفعت پیدا می‌کند؛ بر خطرات اشراف پیدا کرده و از آن‌ها پرهیز می‌کند؛ همچنین امورمادی به نظرش ناچیز و کم‌ارزش می‌آید.
تاریخ جلسه: 97/9/19 ـ جلسه 7
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] سوره مبارکه مجادله، آیه11
