در قسمت پایانی دعای پنجم صحیفه سجادیه درخواست می‌كنیم.
«وَ انْطِلَاقَ أَلْسِنَتِنَا فِی وَصْفِ مِنَّتِكَ»
«نیروى گفتار ما را در وصف نعم خود بکار دار»
این زبان ظاهری گاهی قفل می‌شود و توانایی هیچ كاری را ندارد، گاه دائم گله و شكایت و اعتراض می‌كند و گاه این زبان از فرد گرفته می‌شود، گرفته شدنش گاه با بیماری‌های خاص زبانست (مثل اینكه خود من در جوانی روزی از خواب بیدار شدم و دیدم زبانم در دهانم تكان نمی‌خورد، مثل كوه شده بود، آنقدر به خدا التماس كردم كه این زبان را به من برگرداند و به خدا قول دادم، تا آخر عمر در كار خیر آن را مصرف كنم،) یك بار هم با مرگ این اتفاق می‌افتد و دیگر نمی‌توان زبان ذاكر داشت.
خدایا! در حال حاضر كه زبانم سالم و رها است، این توفیق را نصیب من كن كه الطاف تو را توصیف كنم. (منّت یعنی نعمت‌های خیلی بزرگ) خدایا! بتوانم نعمت‌های بزرگی كه نصیبم كرده‌ای را توصیف كنم، به جای این كه با این زبان شاكی و معترض باشم و كسی را آزار دهم، در جهت كارآیی و جهت‌دهی صحیح از آن استفاده كنم.
خدایا! می‌خواهم در شمار كسانی باشم كه بطور دائم لطف‌ها و نعمت‌های عظیم تو را برای دیگران تعریف می‌كنند.
هر كس در نظام عالم مصداق شعر زیر است:
هر كس به زبانی سخن مدح تو گوید
بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه
من هم می‌خواهم با زبانم با همه نظام عالم همراه شوم و ثناگوی تو گردم.
بنابراین از خدای سبحان درخواست می‌کنم؛ از زبانم استفاده بهینه در جهت توصیف الطاف وعظمت حق داشته باشم.
تاریخ جلسه؛ 94.7.13 ـ جلسه 1
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
