شکر نعمت ولایت

در قسمت پایانی دعای پنجم صحیفه سجادیه درخواست می‌كنیم.

 

«وَ فَرَاغَ أَبْدَانِنَا فِی شُكْرِ نِعْمَتِكَ»

«(خدایا!) آسایش ‌تن‌ ‌ما‌ ‌را‌ ‌در‌ شکر نعمت خود مصروف گردان»

 

فارغ شدن یعنی از یك چیز خیلی بزرگ خالی شدن، زن حامله كه فرزندش را به دنیا می‌آورد، می‌گویند فارغ شد، یعنی از یك بار سنگین رها شد، خدایا! وقتی این بدن و جسم ما مشكل خاصی ندارد و فارغ است تو به این فراغت، جهت بده، جهتش شكر نعمت تو باشد تا در این فراغت جسمانی، شاكر نعمت تو باشم.

معنای دیگر: گاهی اوقات غصه‌هایی دارم كه بدن من را درگیر كرده است این زمان، زمان فراغت بدن نیست. فراغت بدن زمانی است كه شرایط ظاهری زندگی روبراه است، امّا چند درصد از آدم‌هایی كه شرایط زندگی‌شان روبراه است، زمان فراغت را صرف شكر نعمت خدا می‌كنند؟

حضرت نفرمود: «شكر نِعَمِك» ، بلكه فرمود: «شُكْرِ نِعْمَتِكَ» وقتی نعمت مفرد به كار می‌رود طبق فرموده آیت الله جوادی آملی، منظور نعمت ولایت است، یعنی خدایا! تا وقتی بدنم مشكلی ندارد، هر خدمتی كه از دستم بر می‌آید برای اولیای تو انجام می‌دهم، پس از خدا بخواهیم زمانی كه جسم ما سالم است این جسم در خدمت اولیای الهی به كار رود، گاه در خدمت بودن منظور در حضور علمی اولیای خداست و از سفره معرفتی آنها آموزش دیدن است، گاه در زیارت است، گاه خدمات رسانی به دوستان حضرت ولی عصر است كه بدین وسیله به ایشان اعلام ارادت می‌كنیم و همین، شكر نعمت است.

 

ساماندهی سلامت جسم

 

معنای دیگر: «فَرَاغَ أَبْدَانِنَا»‌ همه ما روزی را در پیش داریم كه جسم ما زیر خروارها خاك قرار می‌گیرد، مایلیم كارهای زیادی انجام دهیم كه دیگر امكانش نیست زیرا پرونده زراعت ما بسته شده است.

پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرمایند: «الدنيا مَزرَعةُ الآخِرَةِ» [1]‌ حال آنکه آنجا زمان زراعت نیست و فقط زمان، زمان برداشت است.

خدایا! قبل از اینكه زیر خروارها خاك قرار بگیریم و بدن ما بار خاك را تحمل نكرده، بتوانیم نعمت ولایت را شكر كنیم یعنی مسیر، مسیر صحیحی باشد و به جای این كه بخواهیم با این جسم سالم، غصه نداشته‌هایمان را بخوریم و یا كم كاری داشته باشیم، هم نعمت را ببینیم و هم نعمات را پر ببینیم و هم ذكرش را داشته باشیم، خوب مصرف كنیم و سلامت جسمانی را این گونه ساماندهی كنیم.

یک نکته جالب: در لسان دعا گفته نشده، «واجعل فراغ بدنی»، بلكه آمده است «ابداننا» هم كلمه بدن را جمع بسته و هم «نا» را به عنوان ضمیر جمع به كار برده یعنی باید برای یكدیگر دعا كنیم چه بسا اگر ما توفیق شكر نعمت را داریم، با دعای دیگران است، یكی دیگر دعا كرده امّا به واسطه دعای او، جسم ما هم جهت‌دهی شده است.

با توجه به این فراز از خدای سبحان درخواست می‌کنم؛ تا زنده‌‌ام از بدن، اعضاء و جوارحم مصرف صحیح داشته باشم.

 

 

تاریخ جلسه؛ 94.7.13 ـ جلسه 1

این جلسه ادامه دارد…

«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»

 


[1]  عوالي اللئالي العزيزية في الأحاديث الدينية، ج1، ص267

 

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *