یک سلسله درخواست‌ها در صحیفه سجادیه وجود دارد که این درخواست‌ها خیلی در زندگی روزمره ما کاربرد دارد علی رغم این که ما رسماً توجهی به این نیازمان نداریم.
درخواست‌های کاربردی:
دعای هشتم دعایی است که ما پناهنده به خداوند سبحان می‌شویم و پشت پرده آن در واقع از خدای سبحان می‌خواهیم که ما را از این امور دور نگه دارد.
«وَ مُبَاهَاةِ الْمُكْثِرِينَ، وَ الْإِزْرَاءِ بِالْمُقِلِّينَ»
«خداوندا به تو پناه می برم از فخر و مباهات از بسیارى مال و جاه دنیا و از حقیر شمردن فقرا و نیازمندان»
مباهات از بهاء و شدت حُسن است.
خداوندا! می‌خواهم در پناه تو قرار بگیرم تا دو رذیله در من مستقر نشود:
- فخر فروشی کسانی که مالشان زیاد است.
- تحقیر افرادی که کم در آمد هستند.
معمولاً مباهات در فخرفروشی است يعنی مال به نظرم زیبا می‌آید و چشم‌گير می‌شود و بواسطه آن فخرفروشی می‌كنم، در حالی كه زياده‌های مادی نبايد برای ما ارزشمند بشود.
مباهات به چيزی كه خارج از وجود انسان است، عین حماقت است زیرا همه اینها عاريه‌ای است و یک روز از ما جدا می‌شوند.
اگر به مرکب فخرفروشی می‌کنید تیزی مربوط به مرکب است و ربطی به شما ندارد.
اگر به لباس و جواهر‌آلات فخرفروشی می‌کنید، جمال مربوط به آن لباس و درخشندگی از آن جواهر است نه تو.
اگر به پدر و مادر فخرفروشی می‌کنید فضیلت مربوط به ایشان است.
اگر به عمل صالح هم فخرفروشی می‌كنيد، عمل صالح مربوط به شما نیست زیرا عمل صالح، عملی است که خارج از منیّت باشد و خداوند توفیق انجام آن را عطا کرده است.
«وَ الْإِزْرَاءِ بِالْمُقِلِّينَ» یکی از درخواست‌ها این است که کم درآمدها از نگاه من حقیر و ضعیف محسوب نشوند.
گاه اين تفكر با نگاه القا می‌شود گاه با گفتار يعنی چیزی بگویم که فرد کم درآمد متوجه کم درآمدی خودش بشود و گاهی اوقات با فعل است یعنی آن فرد را در سطح دیگران قرار ندهيم و با برخوردهایمان او را تحقیر کنیم. گاهی اوقات با فعل و گاهی با گفتار اهانت می‌کنیم.
خداوندا! ترک کنم گفتار و اعمالی را که توهین به افراد کم درآمد درش صورت گرفته باشد.
تاریخ جلسه؛ 1394.8.11 ـ جلسه سوم ـ بخش اول
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
