یکی از درخواست‌های بنده از خدای سبحان در روز عرفه این است:
«وَ لَا تَمْكُرْ بِی فِیمَنْ تَمْكُرُ بِهِ»
«و با من مكر مكن در میان كسانی كه با آن‌ها مكر می‌كنى»
گاهی مکر خدا، سیاست استدراج است. یعنی فرد در عین گناهکار بودن و معصیت کردن، غرق در نعمات دنیوی است ولی غافل از آن است که نعمتی که با آن گناه شود؛ نعمت نیست عذاب الهی است. بنده در این فراز از خدای سبحان می‌خواهد که او را گرفتار این‌گونه مکر نکند.
البته باید به این نکته توجه کرد که رونق زندگی مادی، الزاما به معنای عذاب نیست زیرا خداوند قانون گذاشته است که نعمت شاکر، روز به روز افزون شود:
«…لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزیدَنَّكُم…»[1]
«…اگر شما شاکر باشید حتما حتما برای شما افزون می‌کنم…»
ملاک سنجش گرفتاری به مکر الهی و عذاب استدراج، این است که فرد دقت کند با نعماتی که خدا به او ارزانی داشته؛ بندگی‌اش را بهتر انجام می‌دهد یا آن نعمات باعث حرکت قهقرائی در مسیر بندگی‌اش شده است؟
استدراج یعنی درجه درجه پایین رفتن.
تاریخ جلسه: 97/8/21 ـ جلسه 5
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] سوره مبارکه ابراهیم، آیه 7
