حیات حقیقی
بیش از آن كه ما خواهان معرفت امام عصر عجّل‌الله‌فرجه باشیم، حضرت خواهان معرفی خودشان به ما هستند. در حقیقت زمانی كه ما خواستار معرفت هستیم نه به میل خود، بلكه به مقصود و مطلوب حضرت بها می‌دهیم و به همین جهت باورمان این است كه با گام برداشتن در جهت معرفت امام عجّل‌الله‌فرجه كمك‌ها و امدادهای خاصی نصیبمان می‌شود.
بر این باوریم كه زندگی حقیقی انسان زمانی است كه نسبت به امامش شناخت داشته باشد، در غیر این‌صورت حیات حقیقی را تجربه نمی‌كند و زندگیش سایه‌ای بیش نیست.
به میزانی كه معرفت‌مان نسبت به امام عصر عجّل‌الله‌فرجه بیشتر و كامل‌تر شود، آب و رنگ زندگیمان متفاوت می‌شود و همچون قطره‌ای می‌شویم كه به دریای بی‌كران حقیقت می‌پیوندد.
امام، جلوه اسم اعظم خدا
امام عصر عجّل‌الله‌فرجه به عنوان تجلی «اسم الله» در زندگی ما ایفای نقش می‌كند.
در دعایی از مفتاح الفلاح می‌خوانیم:
«اللهم أَسْأَلُكَ بِأَسْمَائِكَ الَّتِی إِذَا سُمِّیتْ [سُمِّیتَ بِهَا] عَلَى طَوَارِقِ الْعُسْرِ عَادَتْ یسْراً وَ إِذَا وُضِعَتْ عَلَى الْجِبَالِ كَانَتْ هَبَاءً مَنْثُوراً وَ إِذَا رُفِعَتْ إِلَى السَّمَاءِ تَفَتَّحَتْ لَهَا الْمَغَالِقُ وَ إِذَا هَبَطَتْ إِلَى ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ اتَّسَعَتْ لَهَا الْمَضَایقُ وَ إِذَا دُعِیتْ بِهَا الْمَوْتَى انْتَشَرَتْ مِنَ اللُّحُود.»[1]
«خدایا! تو را قسم می‌دهم به آن أسمائی كه وقتی بر سختی‌های كوبنده در زندگی آورده می‌شود، سختی تبدیل به یسر می‌گردد و زمانی كه بر كوه‌ها قرار داده می‌شود كوه‌ها متلاشی شده و متفرق می‌گردند، هنگامی كه به سوی آسمان بالا می‌روند درهای بسته آسمان باز می‌شود، وقتی به سوی ظلمات زمین فرود می‌آیند تنگنای زمین وسعت پیدا می‌كند و زمانی كه بر مردگان خوانده می‌شوند از لحد بر می‌خیزند.»
«اسماء» جلوه‌های خدای سبحان هستند و كامل‌ترین جلوه خدا در وجود حضرات معصومین علیهم‌السلام متجلی است. امام هر زمانی اسم اعظم خدا در آن زمان است.
زمانی كه وجود مقدس امام عصر عجّل‌الله‌فرجه بر سختی‌های زندگی ما وارد شود، اثری از مشكلات باقی نمی‌ماند. وقتی حقیقت وجود ایشان بر عقل‌ها وارد شود عقول متلاشی می‌گردد و عشق جلوه‌گر می‌شود. با تجلی حضرت حجت عجّل‌الله‌فرجه دیگر از منیت انسان چیزی باقی نمی‌ماند.
زمانی كه امام زمان عجّل‌الله‌فرجه در آسمان جلوه كند، درهای آسمان به روی‌مان گشوده می‌شود. با وساطت حضرت دعاها و اعمال‌مان بالا می‌رود. زمانی كه درهای آسمان باز باشد خودمان هم می‌توانیم صعود كنیم و معراج داشته باشیم.
زمانی كه حضرت بر زمین وجودی ما فرود بیایند، وجود ما وسعت پیدا می‌كند و دیگر به جهت امتیازات خود احساس كبر و غرور نمی‌كنیم و پس از وسعت وجودی، آماده دریافت انواع كمالات و فضائل می‌شویم و بیش از پیش برای رحمات و الطاف الهی پذیرش داریم.
با وساطت امام عصر عجّل‌الله‌فرجه مرده زنده می‌شود، اگر به جهت معصیت یا جهالت دل مرده باشیم، حضرت واسطه فیض می‌شوند و از حیاتی خاص بهره‌مند می‌شویم.
می‌خواهیم به شناخت امامی نائل شویم كه تنها در بخشی از زندگی ما نقش ندارد، بلكه در همه عرصه‌ها و صحنه‌ها حضورش را احساس می‌كنیم، در هنگامه سختی، زمان دعا، وقت استفاده از ادله و برهان… و هر زمان كه قلب و دلمان احیاء می‌شود.
امام عجّل‌الله‌فرجه در امور عالم تصرف می‌كند و در یك لحظه گشایش‌های خاص برای‌مان ایجاد می‌نماید، عسر را به یسر تبدیل می‌كند و با دست ولایت مآبی‌اش دل‌های مرده را زنده می‌نماید.
قبل از اینكه ما طالب تحقق این امور باشیم، حضرت ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه داوطلب انجام آن‌هاست.
جلوه‌گری صفات الهی در وجود معصوم
امام عجّل‌الله‌فرجه خلیفه كامل خداست و صفات الهیه به صورت تامه در وجود امام عجّل‌الله‌فرجه جلوه‌گر است. وجود معصوم همچون آینه‌ای است كه صفات حضرت حق را در خود به نمایش می‌گذارد.
در كلاس امام زمان شناسی برآنیم تا با بررسی صفات الهی در آیات، ادعیه و زیارات به شناخت امام عصر عجّل‌الله‌فرجه نائل شویم.
امام پیش از بنده به یاد او است
قبل از اینكه ما به یاد امام عصر عجّل‌الله‌فرجه باشیم، او به یاد ما است.
«أَنْتَ الذَّاكِرُ قَبْلَ الذَّاكِرِینَ»[2]
«خدایا! قبل از اینكه ذاكری به تو توجه داشته باشد تو به او توجه داری.»
امام زمان عجّل‌الله‌فرجه مظهر نام ذاكر خداست. قبل ازاینكه ما به حضرت توجه كنیم تا عسر ما را به یسر بدل كند، او به ما توجه كرده است و توجه ما به او پیرو توجه او به ما است. قبل از اینكه بخواهیم به عنوان واسطه فیض سراغ حضرت برویم او خود را به عنوان واسطه فیض ما معرفی می‌كند. سپس ما به محضر مباركش عرض ادب می‌كنیم و حاجاتمان را عرضه می‌نماییم.
امام، نجات دهنده اسیران در بند عالم ماده
«یا مُنْقِذَ مَنْ فِی الْوَثَاقِ»[3]
«ای خدایی كه اسیران در بند را نجات می‌دهی.»
«یا مُطْلِقَ الْإِطْلَاق»[4]
«ای خدایی كه رها بخش رها شدگان هستی.»
این دو عبارت در مورد خدای سبحان است و در وجود مقدس امام عصر عجّل‌الله‌فرجه هم جلوه گر می‌شود.
امام زمان عجّل‌الله‌فرجه ما را از قیود عالم ماده می‌رهاند.
«وثاق» به بندی گفته می‌شود كه پای اسیر را با آن می‌بندند. ریسما‌ن‌هایی كه به پای ما بسته شده، ریسمان‌های متعددی است. ما گرفتار امور مختلفی هستیم كه پایبندمان كرده‌اند، چیزهایی كه نمی‌گذارند در زندگی پیشرفت كنیم و قدرت حركت را از ما سلب می‌كنند.
گاه نعمات، گاه مشكلات و گاه معصیت‌ها ریسمانی به پای ما می‌شوند. امام زمان عجّل‌الله‌فرجه نجات بخشی است كه تاب دربند بودن ما را ندارد و می‌كوشد تا ما را از قید و بندهای كاذب زندگی نجات دهد.
یكی اسیر مال است، یكی اسیر جمال و دیگری اسیر مقام. یكی دربند خوشی‌هاست و دیگری در بند غصه‌ها و ناخوشی‌ها.
امام عصر عجّل‌الله‌فرجه زمانی كه به ما نگاه می‌كنند كبوترانی را می‌بیند كه اسیر آب و دانه شده‌اند و در بند دنیا مانده‌اند.
حضرت نمی‌پسندند كه ما اسیر جهالت و معصیت بمانیم و در بند تفاخر به امتیازات كاذبی باشیم كه برای خود در نظر گرفته‌ایم. حضرت ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه همچون خدای سبحان «یا مُنْقِذَ مَنْ فِی الْوَثَاقِ» است و همه اسیران را نجات می‌دهد.
حتی اگر اسیری آنچنان در بند است كه نمی‌تواند خود را به امامش برساند، حضرت به سراغ او می‌روند.
«یا مُطْلِقَ الْإِطْلَاق» ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه رها كننده رها شدگان است و ما را از همه مشكل‌ها، غصه‌ها و تعلق‌ها رها می‌سازد.
غلام همت آنم كه زیر چرخ كبود زهر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است
مگر تعلق خاطر به ماه رخساری كه خاطر همه عالم زروی او شاد است
ممكن است كسی از اسارت معاصی جدا شود ولی گرفتار طاعاتش باشد و اعمال خیرش به چشمش بیاید یا از این مرحله هم بگذرد ولی در بند تحسین و تمجید مردم باشد.
خوشی زمانی است كه سرمست رهایی شویم، اسیر هیچ تعلقی نباشیم و از قید هر خوشی و ناخوشی آزاد گردیم.
پیوست دوستان به ولی عصر عج
در مهج الدعوات، دعایی از امام عصر عجّل‌الله‌فرجه نقل شده كه حضرت در ابتدا آن به خدای سبحان عرض می‌كند:
«اللَّهُمَّ احْجُبْنِی عَنْ عُیونِ أَعْدَائِی وَ اجْمَعْ بَینِی وَ بَینَ أَوْلِیائِی»[5]
«خدایا! مرا از چشم دشمنانم محجوب كن تا مرا نبینند و بین من و دوستانم را جمع كن.»
طبق عبارات دعا، از یك سو نباید تصور كنیم اگر امام زمان عجّل‌الله‌فرجه را نمی‌بینیم دشمن حضرت هستیم. از سوی دیگر می‌توانیم خود را محك بزنیم، اگر دوست ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه باشیم باید حضرت را در همه عرصه‌های زندگیمان احساس كنیم و بین خود و ایشان فاصله‌ای نبینیم.
باید دریابیم كه ساماندهی همه امورمان به دست اوست و دائما از قدرت و رحمت بی‌انتهای او بهره‌مند می‌شویم.
دعای امام عصر عجّل‌الله‌فرجه قطعا دعایی مستجاب است. اگر حضرت از خدا درخواست می‌كند: «وَاجْمَعْ بَینِی وَ بَینَ أَوْلِیائِی»، ولی ما پیوستی بین خود و امام‌مان نمی‌بینیم، یقینا در شمار دوستان حضرت نیستیم.
عاجزانه از امام زمان عجّل‌الله‌فرجه تمنا می‌كنیم با نظر لطف خود بر ما بنگرند و ما را جزء دوستان و اولیاء خود قرار دهند.
هر چه گویم عشق را شرح و بیان چون به عشق آیم خجل باشم از آن
تاریخ جلسه: 95/8/5 ـ جلسه 2
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] مفتاح الفلاح، ص227
[2] اقبال الاعمال، ج1، ص350
[3] اقبال الاعمال، ج1، ص435
[4] اقبال الاعمال، ج1، ص435
[5] مهج الدعوات و منهج العبادات، ص302
