معارف جدید و ناب
بر این باوریم که معرفت امام عصر عليه‌السلام موهبتی است که از ابتدا از آن برخوردار بوده‌ایم.با این وجود بر خود لازم می‌دانیم که در پی شناخت روز افزون امام عليه‌السلام باشیم؛ زیرا در گذر زمان، به جهت غفلت‌ها و معصیت‌ها، بین ما و معرفة الامام مانع و حجاب ایجاد شده، که با آموخته‌های جدید از آن غبارروبی می‌کنیم تا شاهد بروز و ظهورش در همه عرصه‌های زندگی خود بوده و از آثارش بهره‌مند گردیم.
یقین داریم قبل از اینکه ما با امام خود ارتباط داشته باشیم، حضرت با ما ارتباط بر قرار می‌کند و پیش از اینکه ما در صحنه انجام وظایف حضور پیدا کنیم، مولایمان، ولی‌عصر عجّل‌الله‌فرجه، توجه خاص خویش را به ما معطوف می‌نماید .
گر چه توجه امام به مأموم لازم است، ولی کافی نیست و این توجه باید امری دو طرفه باشد .
چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی
که یک سر مهربانی درد سر بی
بعضی افراد در عرصه معرفت ثابت قدم هستند و گروهی دیگر، بر اثر حوادث روزگار دچار شک و تردید می‌شوند.
دلیل دیگر حضور ما در میدان کسب معرفت، این است که گرفتار تردید نشویم و با ایمان و یقین، پیوند قلبی خود را با ولی عصر علیه‌السلام حفظ نماییم.
گاه یک فرد تشنه، به دلیل عطش زیاد، به هر آبی قانع می‌شود و حتی از آب‌های گل آلود و ناپاک می‌نوشد.
ما تشنه‌ی شناخت وجود مقدس امام عصر عجّل‌الله‌فرجه هستیم، اما لازم می‌دانیم با آبی گوارا خود را سیراب سازیم و با کسب معارفی ناب و زلال، از طریق کلام خدا و روایات ائمه اطهار علیهم‌السلام، به معرفة الامام نائل شویم.
ماء معین
خداوند در آیه‌ی پایانی سوره مبارکه «ملک» می فرماید:
«قل اَرأیتُم اِن اَصبَحَ ماءُکم غوراً فَمَن یأتیکُم بماء‌ٍ معینٍ»
«بگو به من خبر دهید اگر آب (مورد بهره برداری) شما در زمین فرو رود، کیست که برایتان آب گوارا بیاورد؟»
در روایات ، از «ماء معین» به وجود مقدس ولی عصر علیه‌السلام تعبیر می‌شود.
«ماءُکم»؛«آب شما» عبارتی بسیار قابل تأمل است و این که «آب» به «ما» نسبت داده شده، بیانگر حقایقی ناب و زیباست .
امام، آب حیات است
«ماءُکم»: امام علیه‌السلام همچون آب، مایه‌ی حیات است. همانگونه که انسان‌ها برای زندگی محتاج آب هستند و بدون آن زنده نمی‌مانند، برای برخورداری از حیات حقیقی، به وجود مقدس ولی‌عصر عجّل‌الله‌فرجه نیازمندند.
در واقع، به همان میزان که طالب آب هستیم، باید طالب امام زمان عجّل‌الله‌فرجه باشیم.
هیچکس از ارتباط با امام محروم نیست
«ماءُکم»:«این آب مال شماست».وجود مقدس امام عصر عجّل‌الله‌فرجه متعلق به همه ماست. بنابر‌این هیچکس نباید از برقراری ارتباط با حضرت ناامید باشد و خود را از الطاف و توجهات امام محروم بداند .
هر شخصی، نزد حضرت سهمیه‌ای خاص دارد.
عشق از معشوق اول سرزند
«ماءُکم»: همان گونه که دسترسی به آب، به آسانی امکان‌پذیر است، با ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه نیز می‌توان به راحتی و سهولت ارتباط برقرار کرد .
به جهت اینکه نیاز ما به امام عجّل‌الله‌فرجه مانند نیاز ما به آب، امری ضروری است. حضرت، ابتدا خودشان با ما ارتباط برقرار می‌کنند.
عشق از معشوق اول سر زند
تا به عاشق جلوه ی دیگر کند
همچون آبی که حتی از سنگ‌ها و موانع سخت گذر می‌کند و روان می‌شود تا خود را در دسترس تشنگان قرار دهد، امام عصر عجّل‌الله‌فرجه شرایط ارتباط با خویش را برای ما فراهم می‌سازد.
در حقیقت، بیش از آن که ما طالب وصال حضرت باشیم، او طالب رسیدن به ماست.
ذکر و یاد مدام
امیرالمؤمنین علیه السلام در ترسیمی از زمان ظهور می‌فرمایند:
«…فعند ذلک یظهر المهدی علی افواه الناس، و یَشربون حُبّه ، فلا یکون لهم ذکرُ غیره»[1]
«…در آن زمان نام مهدی بر زبان مردم جاری است ، از شراب عشق او می‌نوشند و غیر از یاد و ذکر او ، به کس دیگری توجه ندارند.»
برای حضرت ولی عصر علیه‌السلام یک ظهور اجتماعی قائل هستیم و یک ظهور فردی، ظهوری در کل عالم و ظهوری در قلب و دل اشخاص.
اگر خواهان این هستیم که حضرت در وجود ما ظهور داشته باشند، باید هم توجه لسانی‌مان به امام، بسیار باشد، هم توجه قلبی‌مان.
هر یک از ما این قابلیت را داریم که تمام توجه خود را به امام حاضر و ناظر خود معطوف کنیم.
اگر به ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه توجه تام و محض داشته باشیم، ظهورش در وجودمان قطعی است.
برای تحقق این امر لازم است همواره با نام او مأنوس باشیم. هنگام انجام هر عمل صالح، یا زمان مواجهه با هر گرفتاری و سختی، اسم مبارک حضرت را بر زبان آورده و از او استمداد بطلبیم.
باید غیر از وجود مقدس ایشان به کس دیگری توجه نداشته باشیم، و با همه افراد در پرتو ارتباط با امام عجّل‌الله‌فرجه رابطه برقرار نماییم.
ظهور حقایق
در روایت است که:
«…یسوق النّاسَ الی المحشر»[2]
«امام زمان عجّل‌الله‌فرجه، در عصر ظهور مردم را به سوی محشر سوق می دهد»
در زمان غیبت نیز ، امام در زندگی ما همین نقش را ایفا می‌کنند، و ما را به سوی قیامت سوق می‌دهند، قیامتی که «یوم تُبلی‌السرائر»، و عرصه‌ی ظهور حقایق است .
حضرت ما را از سطحی نگری دور نموده و تحریک‌مان می‌کنند که به باطن و پشت پرده ظواهر امور توجه کنیم.
اگر مشتاق و منتظر فرج ولی‌عصر عجّل‌الله‌فرجه هستیم، باید با شیوه‌ای صحیح و خداپسند زندگی کنیم تا هنگام ظهور، برای آشکار شدن باطن اعمال و نیات‌مان نگران و ناآرام نباشیم.
لازم است روزگار را به گونه‌ای سپری کنیم که در پرتو معرفت، محبت، خدمت و جلب رضایت امام علیه‌السلام، پرونده‌ای درخشان داشته باشیم، تا روزی که حضرت حقیقت اعمال‌مان را نمایان می‌کنند، باطنی زیبا مشاهده شود.
نکند خدای ناکرده، پشت پرده‌ی کارهای نیکی که انجام داده‌ایم، کسب شهرت و محبوبیت بوده، و بندگی عاشقانه و خالصانه در نامه‌ای اعمال‌مان یافت نشود.
از آیت الله بهجت (ره) پرسیدند: چه وقت می‌توانیم خدمت حضرت ولی‌عصر عجّل‌الله‌فرجه برسیم؟ ایشان فرمودند: زمانی که ظهور و غیبت امام برایتان تفاوت نداشته باشد.
به همین جهت، برای شناخت ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه، اساس بر این است که وجود ایشان برای ما عینی باشد نه ذهنی. امام را به گونه‌ای بشناسیم که به صورتی محسوس و ملموس، نقش حضرت را در زندگی خود بیابیم.
مراقبه
در محشر، خلایق آنقدر به کار خود مشغولند، و از سرنوشت، که جهنم است یا بهشت، نگرانند که به دیگران توجهی ندارند .
نقش امام عصر عجّل‌الله‌فرجه سوق دادن به سمت محشر است.
حضرت ما را وادار می‌کنند نسبت به خود مراقبه‌ای جدی داشته باشیم، و بدون توجه به عیوب دیگران، به اصلاح امور خویش بپردازیم.
رهایی از دلبستگی‌ها
امام عصر عجّل‌الله‌فرجه با سوق دادن ما به سوی محشر، در واقع ما را به سوی عالم غیب می‌برند.
امام به ما می‌آموزند که عالم ماده جای اقامت دائم نیست، نهراسیم و به سوی ملکوت این عالم برویم.
سوق دادن به معنای هول دادن است. گویا حضرت ما را به سمت محشر هول می‌دهند، نمی‌گذارند در هیچ امر دنیایی متوقف شویم، و یاری‌مان می‌کنند از تعلقات و دلبستگی‌های عالم ماده رها گردیم .
ناکارایی عقول در آخرالزمان
پیامبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله، در روایتی دردناک، که فتنه‌های قبل از ظهور را بیان کردند، در توصیف اهل آخرالزمان فرمودند:
«تَنزِعُ عقول اکثر اهل ذلک الزمان»[3]
«اکثر مردم آن زمان، عقل‌شان کنده شده است »
گیاهی که از ریشه کنده شده، برای مدت کوتاهی سبز است و سپس خشک می‌شود. اکثر مردم در آخرالزمان همین گونه از عقل خود بهره می‌برند، موقت و محدود .
انسانی می‌تواند از قوه تعقل خود بهره‌ی کافی و وافی را ببرد که هم عقل معاش داشته باشد، هم عقل معاد.
عقل معاش برای امور ظاهری، جزءی و موقت کارایی دارد و در جهت امور دنیوی همچون مال، جمال، مدرک، محبوبیت و غیره به کار می‌آید، ولی برای کسب امور غیر موقت و ماندگار ناکارآ است.
در زمان ظهور عقول بارور می‌شود، اما دوره‌ی غیبت، اکثریت افراد از عقل کامل برخوردار نیستند و آثاری که از آن مشاهده شود، اموری ناپایدار است .
اگر در این زمان، خواهان قرار گرفتن در زمره عقلا هستیم و می‌خواهیم در پرتو ارتباط با ولی‌عصر عجّل‌الله‌فرجه از «عقل معاد» بهره‌مند باشیم، لازم است از سرمایه‌های مادی و معنوی خود به گونه‌ای استفاده کنیم که فوائد ماندگار داشته باشد .
توجه کنیم مال، توان، زمان، بیان و دیگر مواهب زندگی خود را در مسیری صرف کنیم که سودی ماندگار داشته و بهره و بازده‌اش زندگی ابدی‌مان را تأمین کند.
قطع تعلق از ماسوی الله
امام باقر علیه السلام در روایتی طولانی، وقایع زمان ظهور را بیان می‌کنند و در بخشی از آن می فرمایند:
«…لا یبقی معبودٌ مِن دون الله مِن صنم ٍاِلّا وَقَعَتْ فیه نارٌ فَحتَرقَ »[4]
«هنگام ظهور ولی عصر علیه السلام هیچ بتی باقی نمی‌ماند مگر این که آتش می‌گیرد.»
امام زمان عجّل‌الله‌فرجه بت شکنی نمی‌کند، برنامه‌ی حضرت بت‌سوزی است. اگر بتی بشکند امکان دارد با تکه هایش بتی دیگر ساخته شود، ولی از بت سوخته هیچ چیز باقی نمی‌ماند .
هر چه ما را از توجه به معبود باز دارد و موجب شود به جای خداوند، مورد اتکا و اعتماد ما باشد، بت ما محسوب می‌شود.(موقعیت و منزلت اجتماعی، مدرک، ثروت، قدرت، همسر و فرزند و…»
زمانی که حضرت ولی‌عصر عجّل‌الله‌فرجه در وجود ما جلوه‌گر شود، قلب‌مان را از تعلقات غیر خدایی جدا می‌سازد و با سوزاندن بت‌های بیرونی و درونی موحدمان می‌کند.
در واقع، با دست ولایت مآبی حضرت، کمال انقطاع برایمان حاصل می‌شود .
«الهی هب لی کمالَ الانقطاع الیک»[5]
اگر زمام قلب و دل خود را به دست ولی الله بسپاریم، اجازه نمی‌دهد به غیر خدا دل ببندیم و به ما سوی الله امید و اتّکا داشته باشیم .
امید به تحولی ناگهانی
مبادا از بین رفتن بت‌های بیرونی و درونی، در نظر کسی، امری سخت و طولانی جلوه کند.
با زندگی تحت ولایت امام عصر عجّل‌الله‌فرجه، زمینه تغییرات و تحولات یکباره و ناگهانی فراهم است.
امام جواد علیه السلام می‌فرمایند:
«اْنَّ الله تبارک و تعالی لَیُصلِحُ لَه اَمرَه فی لیلةٍ»[6]
«خداوند تبارک و تعالی امر (فرج) او را در یک شب اصلاح می کند.»
بر این باوریم که اصلاح ناگهانی امور هم در ظهور کلی و جهانی مصداق دارد هم در ظهور جزئی و فردی.
همان گونه که ممکن است در یک شب، شرایط ظهور امام عصر عجّل‌الله‌فرجه در عالم ایجاد شود، این امکان نیز وجود دارد که در قلب و دل ما هم یکباره اصلاحاتی صورت گیرد که زمینه ساز جلوه‌گری حضرت در وجودمان شود.
حرّ فرمانده سپاهی بود که راه را بر امام حسین علیه السلام بست . اما با جذبه معنوی اباعبدالله الحسین علیه السلام ، ظرف مدت کوتاهی متحول شد و به جمع اصحاب الحسین و شهدای کربلا پیوست.
با توجهات و عنایات خاص امام عصر عجّل‌الله‌فرجه، امید می‌رود در کوتاه‌ترین زمان، تحولاتی عمیق و وسیع در زندگی ما صورت گرفته و با لطف حضرت، از انتهای صف به ابتدای صف بیاییم.
شاید این انقلاب درونی در یک شب قدر، بعد از یک زیارت یا با حضور در یکی از مجالس عزای سیدالشهدا علیه‌السلام صورت گیرد.
نجوا
به محضر مولایمان عرض می کنیم :
آقای ما! به علی بن مهزیار فرمودید:« اگر شیعیان من می‌دانستند چقدر دوستشان دارم، از شدت اشتیاق جان می‌دادند».
مولای مهربان، شرمنده‌ایم .
عمری را با خطا، غفلت و دوری سپری کرده‌ایم و شما، با دنیایی کرامت، همچنان ما را مورد محبت و شفقت خود قرار می‌دهید.
آقا جان، به جهت لطف و رأفت بی‌کران شماست که همواره به وصل و قربتان امیدواریم و در پس هر یاد، خدمت، مناجات و عبادت، به دنبال نگاه پر مهرتان هستیم.
در ایام پر غم و اندوهی محرم به سر می‌بریم.
این روزها، با عرض ادب و ارادت به محضر شما ، که صاحب عزا هستید، به مجالس سوگواری وارد می‌شویم.
امیدواریم با سوختن و گداختن در مصائب اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام وجودمان از کدورت‌ها پاک شده و شایسته عشق و معرفت روز افزون شما گردد و سوزها و اشک‌های این ایام ، موجب پیوست بیش از پیش ما با مولایمان شود.
آقای ما، دعایمان کنید .
تمنایمان این است که موجب فخر شما باشیم، نه مایه‌ی ننگ شما.
می‌خواهیم به گونه‌ای زندگی کنیم که امام خود را از غربت در آورده و موجبات تعجیل در ظهورش را فراهم آوریم .
اباصالح، التماس دعا
تاریخ جلسه: 98/6/27 ـ جلسه 2
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] دانشنامه امام مهدی(عج)، ج٧، ص٢٠١
[2] دانشنامه امام مهدی(عج)،ج،٧ص٢٣٨
[3] دانشنامه امام مهدی(عج)، ج٧، ص٢٨٠
[4] دانشنامه امام مهدی(عج)، ج٧، ص ٣٩٠
[5] مفاتیح‌الجنان، مناجات شعبانیه
[6] دانشنامه امام مهدی(عج)، ج ٨ ،ص١٠٢
