رهاورد فضل و رحمت الهی
«وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى أُولِی الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذینَ یسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیكُمْ وَ رَحْمَتُهُ لاَتَّبَعْتُمُ الشَّیطانَ إِلاَّ قَلیلاً»[1]
«و هنگامى كه خبرى از پیروزى یا شكست به آنها برسد، (بدون تحقیق،) آن را شایع مى‌سازند؛ در حالى كه اگر آن را به پیامبر و پیشوایان- كه قدرت تشخیص كافى دارند- بازگردانند، از ریشه‌هاى مسائل آگاه خواهند شد. و اگر فضل و رحمت خدا بر شما نبود، جز عدّه كمى، همگى از شیطان پیروى مى‌كردید (و گمراه مى‌شدید).»
اگر فضل و رحمت خدا نبود حتماً از شیطان تبعیت می‌کردید.
فضل و رحمت خدا طبق روایات وجود مقدس پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و امیرالمومنین علیه‌السلام است اطاعت و قرارگرفتن در محضر قرآن فضلی الهی است که با وجود عدم استحقاق افراد به آنها داده می‌شود.
به این معنا که انسان نه تنها استحقاق برخورداری از این نعمت را نداشته بلکه دعا و درخواست او نیز در این زمینه موثر نبوده بلکه فقط و فقط فضل الهی موجب برخورداری از این نعمت شده است.
توفیق درخواست را نیز خدا به انسان می‌دهد. توفیقات جوائزی است که تفضلاً در اختیار انسان قرار می‌گیرد.
رحمت الهی یعنی خداوند بنده را به اندازه‌ای دوست دارد که اجازه خوب کار کردن و طاعت و اظهار محبّت را به او می‌دهد. لذا هر بندگی و طاعت، شکری افزون بر شکرهای قبل را لازم دارد.
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] سوره مبارکه نساء، آیه ۸۳
ادب و آداب قرآنی قسمت 16 از واتس آپ
