محرومیتی که خود اختیار کرده‌ایم
آیت الله بهجت (ره) می‌فرمودند: «عدم ارتباط با ولی عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، محرومیتی است که خودمان اختیار کرده‌ایم، و امری نیست که اجباراً گرفتار آن شده باشیم.»؛ برخی از ما آگاهانه یا ناآگاهانه این‌گونه انتخاب کرده‌ایم که در زندگی دستمان در دست بزرگ‌ترمان نباشد و بین ما و امام زمانمان جدایی افتد.
اگر ارتباط با حضرت را اختیار کنیم، او در قلب و دلمان جلوه‌گری می‌کند، وصالش برایمان میسر می‌گردد و وجودمان جزیره‌ی خضراء و جلوه‌گاه او می‌شود.
همان‌گونه که محرومیت از ارتباط با امام عجل‌الله‌تعالی‌فرجه با اختیار خود ما ایجاد شده است، با اختیار ما هم قابل رفع است.
- رابطه دائم با امام عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه امری است که باید برای تحقق‌اش به طور خاص دعا کنیم و وجودمان را نیز از آلودگی‌های اعتقادی و اخلاقی پاکسازی نمائیم.
* * *
در ادامه مباحث گذشته، بررسی دعای امام رضا علیه‌السلام (دعای بعد از دعای عهد) را پی می‌گیریم.
«وَ جَدِّدْ بِهِ مَا امْتَحَى مِنْ دِینِک وَ أَصْلِحْ بِهِ مَا بُدِّلَ مِنْ حُکمِک»
«آنچه از احکامت را تغییر داده‌اند به واسطه او از نو بنیاد کن.»
در زمان غیبت ولی عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، بسیاری از احکام الهی جابه‌جا می‌شود و بدعت‌های دینی غیر قابل تصّوری رویش می‌کند. «واجب» ، «حرام» می‌شود و «حرام» ، «واجب». «مستحب» حکم «مکروه» را پیدا می‌کند و «مکروه» به عنوان «مستحب» مطرح می‌شود؛ آن قدر ماهیت احکام تغییر می‌کند که مردم اموری کاملاً معارض با آیات قرآن و کلام معصومین علیهم‌السلام را انجام می‌دهند و اقداماتشان در نظرشان بدون هیچ مشکل شرعی جلوه می‌کند.
هیچ‌گاه حکم الله قابل تغییر نیست، اما در وجود ما نیز دوران فراق و عدم ارتباط با امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، موجب تبدیل احکام می‌شود، گاهی بنا به سلیقه فردی و منافع شخصی حرام‌های الهی را حلال می‌کنیم، و حلالهای خدا را حرام می‌شماریم.
از خدای سبحان درخواست می‌کنیم تا به واسطه حضرت حجّت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، این تبدیل‌‌ها تجدید شود و احکام اصلی در وجودمان مستقر گردد.
«حَتَّى تُعِیدَ دِینَک بِهِ وَ عَلَى یدَیهِ جَدِیداً غَضّاً مَحْضاً صَحِیحاً»
«تا به واسطه وجود او و با قدرت او، دینت را به گونه‌ای جدید، شاداب، خالص و صحیح بازگردانی.»
- «جَدِیداً»: نو
خدایا! از تو درخواست می‌کنیم با وجود امام عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، و با قدرت او، دینت را نو کنی؛ چه در جامعه‌ی بشری و چه در وجود فردی ما.
در زمان غیبت، عموم مردم بی‌دینی را دینداری، خیانت را امانت و دروغ را صداقت می‌پندارند؛ حضرت حجّت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، پس از ظهور، دین صحیح را عرضه می‌کنند و گویی چهره جدیدی از شریعت را ارائه می‌نمایند.
«فی کلّ جدیدٍ لذّة» «هر چیز نویی، دارای لذّتی است»زمانی که امام عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، امور دینی محو شده را برای ما اثبات می‌کنند و تغییر و تبدیل‌‌‌های احکام را رفع می‌نمایند، گویا دین، جدید و نو شده است؛ آن وقت است که دینداری با لذّتی مضاعف همراه می‌شود.
در وجود ما نیز دین صحیح، همان شریعت خالص پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله است، دینی که از اِعمال نظرات شخصی و سلایق فردی ما به دور باشد.
از خدای متعال طلب می‌کنیم با قدرت امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، در قلب ما نیز دینی جدید را جلوه‌گر کند تا بابت تدین‌مان لذّت ببریم و با افتخار دینداری کنیم.
- «غَضّاً»: با نشاط، خرّم
دینداری باید موجب نشاط و قوّت باشد، نه مایه‌ی کسالت، افسردگی و ملالت. نماد تدینِ صحیح، نشاط است. باید متدینین بابت اینکه خداوند قرعه دینداری را به نام آنها زده است از خوشی سرمست باشند.
زمانی که به واسطه وجود حضرت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، دین با چهره‌‌ی حقیقی‌اش عرضه شود، کمال شادابی و طراوت را داراست.
همان گونه که طبیعت در فصل بهار، در اوج سرسبزی و خرّمی است و از فرط زیبائی چشم‌‌ها را به خود خیره می‌کند، دینی هم که امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه ارائه می‌نمایند در اوج جاذبه است و رویش دارد و با شکوفا کردن استعداهای فطری، موجب نشاط و شادابی متدینین می‌شود؛ بنابراین کسی را که ادعای دینداری می‌کند ولی کسل و افسرده دل است، به عنوان متدین واقعی نمی‌پذیریم، و بر این باوریم که قطعاً به دین‌اش لطمه و آسیب وارد شده است.
- «مَحْضاً»: خالص
در دوره‌‌ی غیبت ناخالصی‌های زیادی با دین همراه می‌شود. افراد، افکار و نظرات خویش را به عنوان دین مطرح می‌کنند و طبق سلیقه‌ی خود، شریعت را به مردم معرّفی می‌نمایند.
از خدای سبحان می‌خواهیم تا دین را به همان خلوص ابتدائی‌اش بازگرداند، و روزی بیاید که اسلام ناب محمّدی بر تمام عالم عرضه شود.
- «صَحِیحاً»: سالم
در زمان ظهور حضرت قائم عجل‌الله‌تعالی‌فرجه دین، صحیح است نه بیمار، و متدینین سالم‌اند، نه سقیم.
همان گونه که فرد بیمار ضعیف می‌شود و از پا می‌افتد و از مسئولیت‌هایش باز می‌ماند… دین بیمار هم نمی‌تواند قیم انسان باشد، و قادر نیست او را به سمت انتخابهای صحیح و عملکردهای مثبت سوق دهد؛ چنین فردی به مرور زمان در سیر کمالی‌اش عاجز و ناتوان می‌شود، دلبسته و وابسته به دنیا می‌گردد و تنها به امور پست مادی مشغول می‌شود.
امّا دین صحیح، محرّک انسان برای حرکت‌‌های کمالی است، و موجب رشد و بالندگی دنیوی و اخروی او می‌شود.
وقتی از خداوند درخواست می‌کنیم به واسطه‌ی امام عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه دین را به کیفیت صحیح‌‌اش برگرداند، نشان از این است که در زمان غیبت بسیاری از مردم دینی دارند که مایه‌ی قعودشان است نه قیام و حرکتشان، مایه‌ی پایبندی بیشتر آنها به دنیاست نه موجب اوج گرفتن از پستی‌ها و رسیدن به قله‌ی کمالات و ارزش‌‌ها.
«لَا عِوَجَ فِیهِ وَ لَا بِدْعَةَ مَعَهُ»
«دینی که با آن هیچ کژی و بدعتی نباشد.»
از دین، قرائت جدید ارائه کردن و بدعت گذاشتن، نماد منیت فرد است. کسی که در امور دینی نوآوری می‌کند، در حقیقت نظر خودش را به حکم خدا و رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله ترجیح می‌دهد و جرأت می‌کند تا در شریعت، نظر شخصی‌اش را اعمال نماید؛ درصورتی که در تبعیت دینی، اصل عبودیت است، و برای منیت جایی نیست.
اگر در دینداری ما ذره‌ّ‌ای انحراف باشد، یا دینمان با کوچک‌ترین بدعتی همراه گردد، در طول زمان و با انتقال به نسل‌‌های آینده، به انحراف و بدعتی گسترده تبدیل می‌شود؛ هر حرکت نادرست، با زاویه انحراف کوچکی آغاز می‌شود، امّا هر چه خط سیرادامه پیدا می‌کند، فاصله با راه درست و طریق صحیح بیشتر می‌شود.
بنابراین از حضرت حق تمنّا می‌کنیم به واسطه‌ی وجود مبارک امام عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، دینی به دور از هر انحراف و بدعت نصیبمان شود.
می‌خواهیم حضرت با مهر پدرانه‌شان ما را متوجه خطاها و اشتباهاتمان بنمایند و یاری‌مان کنند تا در صدد جبران و اصلاح برآییم.
آرزومندیم روزی همچون عبدالعظیم حسنی به محضر امام زمانمان مشرّف شویم و دینمان را عرضه کنیم، و همچون او، امام عجل‌الله‌تعالی‌فرجه بر اعتقادات و باورهایمان مهر تأیید بزند و مورد قبول حضرت قرار گیریم.
«وحَتّى تُنیرَ بِعَدلِهِ ظُلَمَ الجَورِ»
«تا با عدالت او تاریکی‌های ظلم و ستم را روشن سازی»
ظلم و ستم فضا را تاریک می‌کند، چه ظلم در جامعه انسانی صورت گیرد و چه در وجود خود انسان. با جلوه‌گری ولی عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه تاریکی‌های ظلم مرتفع می‌شود و عدالت، جای ظلمت را می‌گیرد.
خدای سبحان منوِّر است، و نوربخشی خود را در وجود مقدّس امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه جلوه‌گر نموده. از خداوند تقاضا می‌کنیم با عدالت حضرت، تاریکی‌های ستم را مرتفع کند.
اگر نور حضرت بر زمین وجود ما بتابد، در جایگاه والای انسانی خود قرار می‌گیریم. آن زمان است که در می‌یابیم وجودمان جای ابلیس نیست، و عدل اقتضاء می‌کند در زمره‌ی بنی‌آدم باقی بمانیم و جزو ذریه‌ی شیطان نباشیم.
در فضای تاریک نمی‌‌توانیم موقعیت خود را تشخیص دهیم، پس اگر در مکانی آلوده مستقر باشیم، متوجه نخواهیم شد؛ امّا زمانی که نور و روشنایی حاکم شود، به محض رؤیت ناپاکی و آلودگی، آن مکان را ترک کرده و به جایی مناسب می‌رویم.
اگر نور حضرت حجّت بر وجود ما بتابد، خود به خود از معاصی، بدی‌ها و نازیبائی‌ها فاصله می‌گیریم؛ دیگر لازم نیست دائم در معرض موعظه باشیم تا از سیئات جدا شویم و به سوی حسنات برویم، به صرف نورافکنی حضرت، هر کس در جایگاه خود قرار می‌گیرید.
«وتُطفِئَ بِهِ نیرانَ الکفرِ»
«و به واسطه‌ی وجود او آتش‌‌های کفر را خاموش سازی»
امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه با جلوه‌گری خود، آتشکده‌های کفر را خاموش می‌کند.
کفر به دو معناست:
- بی‌اعتقادی و بی‌دینی
- ناشکری و ناسپاسی
آتش، بی‌رحمانه پیش می‌رود و همه چیز را می‌سوزاند؛ اگر آتش بی‌دینی در زندگی‌هایمان رخنه کند، تمام هستی‌مان تباه می‌شود؛ اعتقادات حقه‌مان محو می‌گردد، اخلاقیات نیکویمان از بین می‌رود و تقید به احکام شرع از صحنه زندگیمان بر چیده می‌شود.
اگر در وجودمان آتشکده ناشکری مشتعل شود، همه‌ی کمالات را می‌سوزاند و جز تل خاکستری از حسرت و ندامت، برایمان باقی نمی‌ماند.
امّا با یک نگاه رحیمانه امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، بی‌اعتقادها معتقد می‌شوند و ناسپاس‌‌ها، شاکر می‌گردند؛ شعلههای کفر فرو می‌نشیند و آتش سوزان ناشکری به سردی می‌گرداید.
آقای ما!
آن هنگام که با لطف بی‌کران خود آتش فروزان کفر را خاموش کردی، با خرمن سوخته زندگیمان چه کنیم؟
از کرامت و رأفت شما به دور است که پس از اطفاء نیران کفر، ما را در آتش حیرت و حسرت رها کنی!
شما «غوث»، و «رحمت واسعه» خداوندی و یقیین داریم پس از نجات از میان شعلههای بی‌دینی و ناسپاسی‌هایمان، آنچه تباه کرده‌ایم برایمان جبران می‌نمائی، و کمالات از دست رفته‌‌مان را به مان بر می‌گردانی.
جلسه: جلسه12
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
