مقدمه
شایستگی اجتماعی به معنای برخوردار بودن از دانش‌ها و مهارت‌ها و توانمندی‌هایی که موجب ارتقاء فرد از سطح متوسط اجتماعی می‌شود؛ می‌باشد.
در بستر نهج البلاغه و در کنار سفره معرفتی امیرالمؤمنین علیه‌السلام بحث را پیگیری کرده و راهکارهای کسب شایستگی اجتماعی را بیان می‌کنیم:
خودشیفتگی، مانع شایستگی اجتماعی
«مَنْ رَضِی عَنْ نَفْسِهِ كَثُرَ السَّاخِطُ عَلَیهِ»[1]
«کسی که از خود راضى باشد؛ ناراضیان از او فراوان گردد»
فردی که خودپسند و خودشیفته بوده و در عملکرد خود ایرادی نمی‌بیند؛ قطعا فرد مورد قبول نخواهد بود و اکثر اطرافیان وی از او ناراضی هستند. چنین فردی، مسیر رشد و پیشرفت خود را مسدود کرده و در جا می‌زند.
هر کس در هر جایگاهی باید بداند که قابلیت نقد توسط اطرافیان را داشته و قطعا کاستی –چه در کیفیت و چه در کمیت- در اجرای او وجود دارد. تواضع و انتقادپذیری زمینه رشد و پیشرفت هر چه بیشتر و سریع‌تر افراد را فراهم می‌کند.
شخص از خود راضی، ولو مهارت و دانش فراوان داشته باشد؛ محبوب و مقبول نخواهد بود.
خودپسندی و خودشیفتگی در لسان روایات به «عُجب» تعبیر شده و بیماری بسیار خطرناکی است. ریشه این بیماری، حقیر و پَست دانستن دیگران می‌باشد. در اکثر مواقع، افرادی در معرض ابتلاء به این بیماری می‌باشند که دارای مهارت‌ها و امتیازات خاصی مانند زیبایی، علم، ثروت، مهارت در آشپزی و… نسبت به اطرافیان خود هستند.
اگر خواهان شایستگی و توانمندی در اجتماع هستیم باید بدانیم –ضمن انجام امور و وظایف به بهترین شکل- همیشه نیازمند توصیه بزرگان به منظور اصلاح و تکمیل امورات بوده و ظرفیت قبول آن‌ها را داریم.
تاریخ جلسه: 98/4/18
این جلسه ادامه دارد…
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[1] نهج‌البلاغه، حکمت 6
