خوش‌رویی و شایستگی اجتماعی

مقدمه

شایستگی اجتماعی به معنای برخوردار بودن از دانش‌ها و مهارت‌ها و توانمندی‌هایی که موجب ارتقاء فرد از سطح متوسط اجتماعی می‌شود؛ می‌باشد.

در بستر نهج البلاغه و در کنار سفره معرفتی امیرالمؤمنین علیه‌السلام بحث را پیگیری کرده و راهکارهای کسب شایستگی اجتماعی را بیان می‌کنیم:

خوش‌رویی

یکی از اموری که در شایستگی اجتماعی ما بسیار نقش‌آفرین بوده و میزان توانمندی و جذابیت فرد را افزایش می‌دهد؛ خوش‌رویی و شادابی چهره است:

«وَ الْبَشَاشَةُ حِبَالَةُ الْمَوَدَّةِ»[1]

«خوشرويى دام دوستی است»

*در ابتدای بحث لازم به یادآوری‌ست که این مسئله در برخورد با نامحرم قابل اجرا نیست چرا که در ارتباط با نامحرم، بایستی جذابیت طرفین حداقل میزان ممکن باشد؛ ضمن آن که خنده و شوخی با نامحرم اشکال شرعی دارد*

حبالة به معنای ریسمان و دام است.

این راهکار، یکی از آسان‌ترین راهکارهای کسب شایستگی اجتماعی می‌باشد. اگر در تعاملات خود دقت کرده باشید؛ برخی افراد خدمت و لطفی به شما نکرده‌اند لکن از هم‌نشینی و ارتباط با او لذت می‌برید؛ یکی از دلائل آن «خوش‌روئی» اوست. فرد خوش‌رو، با چهره باز انرژی مثبت را به اطرافیان خود انتقال می‌دهد و به همین دلیل ارتباط با او لذت بخش خواهد بود. فرد عبوس، شاکی و منفی‌نگر مملو از انرژی منفی بوده و در ارتباطات خود این انرژی را به اشتراک می‌گذارد به همین دلیل افراد از مصاحبت با او گریزان هستند.

افراد ناگزیر از تبادل انرژی با یکدیگرند؛ در هر ارتباطی افراد دریافت و پرداخت انرژی –مثبت یا منفی- دارند. کسی که پرداخت انرژی مثبت داشته باشد؛ از دیگران انرژی مثبت دریافت می‌کند و اگر شخص حبس انرژی داشته باشد یا انرژی منفی منتشر کند ؛ طبیعتا انرژی مناسبی نیز دریافت نخواهد کرد.

بشاشیت، تصنعی نیست

با توجه به فرموده حضرت، این نکته به دست می‌آید که همه افراد نیازمند ارتباط با یکدیگر و جذب کردن و جذب شدن هستند. یکی از عوامل بسیار مؤثر در جذب، خوش‌رویی می‌باشد. البته خوش‌روئی تصنعی نیست و انسان نمی‌تواند خوش‌رو بودن را «نمایشی اجرا کند»! شادابی چهره از شادابی روح نشأت می‌گیرد. فردی از شادابی روح -و به تبع آن از شادابی چهره- برخوردار است که نعمات موجود در زندگی‌اش را فراوان دیده و بداند ممکن بود چه مصیبت‌ها و گرفتاری‌هایی در زندگی‌اش باشد و به لطف خدا نیست؛ از این بابت شاکر خدا باشد. ظاهر و باطن آدمی بر یکدیگر تأثیرگذار است؛ شادابی روح موجب شادابی چهره و شادابی چهره موجب توانمندی روح می‌شود.

متأسفانه در جامعه ما، شادابی و سرحال نشانه بی‌خیالی یا بی‌دردی است و چه بسا گاها افراد یکدیگر را به بهانه چشم‌زخم، حسادت دیگران و … از شاداب بودن منع می‌کنند؛ درصورتی که بایستی در جامعه برای شاداب بودن و خوش‌رویی فرهنگ‌سازی شده و افراد یکدیگر را به این امر دعوت کنند.

تاریخ جلسه: 98/4/18

این جلسه ادامه دارد…

«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»

[1] نهج البلاغه (مرحوم فیض الاسلام)، حکمت 5