مهارت‌های زندگی ـ بخش دوازدهم

مهارت رفع اضطراب

یکی از بیماری های رایج بیماری اضطراب و نگرانی است. اضطراب، ترسی پنهانی و باطنی است که اگر مرتفع نشود آسیب جسمی، روانی و ارتباطی بر فرد وارد می‌کند و زندگی را ناگوار می‌گرداند.

عامل اضطراب

علت اضطراب، فکر کردن ناصحیح است. اگر ما مثبت اندیشی و فکر کردن صحیح را بیاموزیم تصمیم‌گیری‌مان نیز تصحیح می‌شود و جایی برای اضطراب و نگرانی باقی نمی‌ماند. برای نیل به این هدف باید توکل و اعتماد‌مان صحیح باشد.

مؤمنین چه کسانی هستند؟

مؤمنین کسانی هستند که در مصائب زندگی به خداوند مراجعه می‌کنند، در این زمان با آنکه ظاهرا بیان زیباترین سخنان امری دشوار است اما آنان زیباترین گفتار را دارند و به خداوند رجوع می‌کنند .

قرآن کریم  در سوره مبارکه بقره ، آیه156 در وصف مؤمنین می فرماید:

«الَّذينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُون‏»

راهی برای تحمل مصائب

در مصائب زندگی بدانیم ما اولین نفری نیستیم که مبتلا شده‌ایم و آخرین نفر آن نیز نخواهیم بود، مسیر زندگی پر از سختی است اما با رجوع و اعتماد به خداوند راه هموار خواهد شد.

اضطراب، نماد ضعف ایمان

اضطراب نمادی از ضعف ایمان است، مؤمن از ماده «اَمَنَ» به معنای احساس امنیت کردن است، مؤمن نه تنها احساس نگرانی نمی‌کند و خود از امنیت بهره می‌برد بلکه برای دیگران نیز ایجاد امنیت می‌کند؛ زیرا بر قدرتی پایان ناپذیر اعتماد می‌کند که بر هر امری قادر است و او را نیز قادر می‌کند. قرآن کریم می‌فرماید:

«وَ مَنْ‏ يَتَوَكَّلْ‏ عَلَى‏ اللَّهِ‏ فَهُوَ حَسْبُهُ‏ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدْرا»[1]

باطن اضطراب

باطن اضطراب، منیّت است، فرد مضطرب بر حول و توان خود اعتماد می‌کند به همین جهت علی الدوام نگران است.

عامل اضطراب

یکی دیگر از عوامل اضطراب، فقدان معرفت است. کسیکه از معرفت بهره نمی‌برد در عوض آنکه بر قدرت خداوند اعتماد کند بر توان و قوّه خود اعتماد می‌کند و همین امر سبب احساس ناتوانی و در نهایت ایجاد نگرانی می‌شود.

اعتماد بر خداوند نه تنها باید در امور مهم و خطیر زندگی باشد که در تمام امور و جزیئات نیز باید جریان یابد. این اعتماد هر امر صعب و ناممکنی را ممکن خواهد ساخت.

در دعای بعد از زیارت امام رضا علیه‌السلام خداوند را به اموری در ظاهر سخت و غیرقابل باور سوگند می‌دهیم و می‌گوییم:

«وَ بِالنَّظْرَةِ الَّتِي نَظَرْتَ بِهَا إِلَى الْجِبَالِ فَتَشَامَخَتْ وَ إِلَى الْأَرَضِينَ فَتَسَطَّحَتْ وَ إِلَى السَّمَاوَاتِ فَارْتَفَعَتْ وَ إِلَى الْبِحَارِ فَتَفَجَّرَتْ»[2]

این سوگند حاکی از آن است که اگر اراده مولی محقق شود بنده نیز قادر به انجام امور سخت و دشوار خواهد بود.

تاریخ جلسه : 98/5/13 ـ جلسه 6

«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»

[1] سوره مبارکه طلاق، آیه 3

[2] بحارالأنوار ، ج99، ص55